Het is zondagavond en je rent achter de weekplanning aan. Stapels wasgoed probeer je te negeren en de vaatwasmachine? Hopelijk haalt iemand anders ‘m leeg. De maandag is alweer in zicht. Wat staat er op de agenda? Wat dacht je van een overnachting in een minimalistisch natuurhuisje…
Het gezin ‘gaat lekker’, maar ergens ben je jezelf vergeten.
Je kinderen zijn goud, net als je partner, en toch… het zou allemaal best wat eenvoudiger kunnen. Spontaner vooral. Zomaar op pad, zonder zorgen of verantwoordelijkheden en vooral geen deadline. Je verlangt ernaar jezelf te horen. Niet dat het slecht met je gaat, je bent gelukkig met je leven en gezin, maar je wil helder krijgen waar jij zélf staat. “Hoe gaat het eigenlijk met me?” Dat antwoord vind je niet zomaar.
Dat vraagt om aandacht en rust.
Gun jezelf tenminste één dag en nacht om met jezelf te kletsen. Een solo avontuur in alle eenvoud, omgeven door natuur en stilte. Ik verzeker je, het geeft verrassende inzichten. Zo deed ik een poging in een ‘slowcabin’ in de Belgische bossen. Genaamd slow vanwege de vertraging die deze zelfvoorzienende hut biedt: het houten huisje ligt op een afgelegen plek in een stiltegebied. Je ontvangt water uit het regenreservoir, elektra via de zonnepanelen, warmte dankzij de houtkachel en alleen het hoognodige comfort om je zelfbewust te maken. Op deze plek geef je iets terug aan jezelf én de natuur in plaats van ‘te nemen’. Dat wilde ik wel eens ervaren, zo’n verblijf in een eenvoudige hut.
Ik kan je verzekeren, het was buitengewoon confronterend.
Vanuit Breda reed ik rond een uurtje of zes naar de geheime bestemming in het Vlaamse landschap (je hoort namelijk pas enkele dagen van tevoren waar je cabin staat). Ik had de auto volgeladen met wat kleding, eenvoudig eten en flessen drinkwater voor het geval de watervoorziening in het huisje onvoldoende was. Mijn eigen hoofdkussen sleepte ik mee evenals het setje oordoppen. Zie hier, de mens als gewoontedier, waarom had ik in godsnaam oordoppen nodig in een stiltegebied?
Verder had ik twee volledig opgeladen laptops bij me, ik wilde immers kunnen schrijven. Denk er nog een paar hardloopschoenen, boeken, camera en statief bij, en je hebt een beeld van mijn bagage. Achteraf gezien best onhandig als je tien minuten op onverharde paden moet lopen. Tel daar de manoeuvres onder het prikkeldraad bij op – ik had de routebeschrijving niet zo goed gelezen – en dan begrijp je hoe blij ik was toen ik het natuurhuisje zag liggen.
Eenmaal in de slowcabin voelde ik me vreemd.
Hier zou ik dus slapen, deze zondagavond: Didie in haar zelfvoorzienende hut. Helemaal alleen, zonder geluid, mensen of wifi; geen stapels wasgoed, voetbalwedstrijden, vaatwas of agenda. Maar ook zonder de ‘welterusten’ kusjes van mijn zoontje of grapjes van mijn man. Hier was ik echt alleen en kon niets me afleiden. Heel even speelde ik met de gedachten naar huis te rijden, maar ik was er te moe voor. Bovendien had ik geen zin meer te sjouwen met al mijn bagage. Ik ging buiten zitten, op het houten terras in de wei.Het werd snel kouder, maar het was nog licht genoeg om ver weg te kijken. In de verte zag ik nog wat mensen wandelen, voorlopig het laatste teken van leven.
Ondanks mijn vreemde gevoel besefte ik heel goed hoe bijzonder dit was.
Deze mindfulle expeditie kon ik afvinken op mijn wensenlijstje. Na een korte wandeling in de weide liep ik terug naar de slowcabin en deed de deur op slot. Ik schoof de gordijnen voor de ramen en schakelde de energiezuinige lampjes in. Langzaam verdween mijn unheimische gevoel en kwam er warmte en geborgenheid voor in de plaats. Mijn eco huisje was een veilige plek in de verlaten natuur geworden.
Het avondeten bestond uit soep, salade, chips, brood, noten en koekjes. En veel te veel thee waardoor ik ’s nachts vijf keer de wc bezocht. Helaas was het niet alleen de thee die me wakker zou gaan houden. Voordat ik ging slapen, bekeek ik de boeken in de cabin: een geweldige collectie over de mooiste tiny houses en unieke trektochten. Mijn man heb ik ook nog even gebeld. Hij had samen met mijn zoontje pannenkoeken gebakken en voor zichzelf Indonesisch besteld. Hij zat klaar om de voetbalwedstrijd te kijken. “Je laat de telefoon vannacht aan hè”? vroeg ik hem nadrukkelijk. Tuurlijk deed hij dat, het was vanzelfsprekend. Het was immers niet de eerste keer dat zijn eigenzinnige vrouw op avontuur was. Door de jaren heen heeft hij leren begrijpen dat ik mijn solo avonturen nodig heb, nét als zijn steun. Want zonder zijn vertrouwen voelt het erg alleen. Om een uurtje om elf blies ik de kaarsjes uit.
Ik viel in slaap, lekker warm in mijn hutje, in een heerlijk bed met mijn eigen kussen.
Ik vermoed dat ik er drie uurtjes op had zitten toen ik voor de eerste keer wakker werd. De klok probeerde ik te negeren, om te voorkomen dat ik wakker zou blijven liggen. Gelukkig viel ik weer in slaap om jammer genoeg een paar minuten later weer wakker te worden. En dat ging zo de hele nacht door.
Het is bizar wat er met je mind gebeurt als je in complete stilte slaapt.
Je zoekt wanhopig naar geluid, een soort teken van leven. Dat ik als vrouw alleen aan de rand van een bos sliep, maakte het natuurlijk niet relaxter. Ach ja, dat was mijn eigen ‘stoere’ keus geweest. De cabin was namelijk ingericht op een verblijf voor twee, niet perse voor een heldhaftige vrouw alleen. Afgezien van de stilte, was de inktzwarte nacht ook verwarrend. Ik kon de lampen wel aan doen, maar het ging mij om daglicht: het idee dat iedereen weer wakker zou zijn en ik niet alleen aan het spoken was. Dus toen het eerste licht mijn cabin raakte, kwam de moed terug. Zes uur ’s ochtends, gelukkig, ik had de volgende dag gehaald. Onmiddellijk activeerde ik mijn mobiele netwerk en stuurde mijn man en ouders een paar appjes. “Ik ben er nog, ik heb het overleefd.”
Mijn man reageerde gelijk, hij was toevallig net naar het toilet geweest. Dat korte contact gaf me rust. Nu kon ik eindelijk verder slapen; ik was zelf stil gewordend. Rond negen uur werd ik opnieuw wakker, fris van geest en zin in de dag.
Er was nog steeds geen mens te bekennen rondom mijn slowcabin.
Ik at een simpel ontbijtje en deed mijn hardloopschoenen aan: een rondje door het natuurgebied om de omgeving te verkennen. Ik had een route uitgestippeld zonder precies te weten of het allemaal klopte. Dat ben ik wel gewend. Meestal vind ik de weg terug en anders kan ik altijd wel ergens aankloppen als zwerver of een indrukwekkend personage. Maar deze keer was ik iets te enthousiast geweest: rennend door de velden liep ik ineens middenin een militaire zone. Niemand te zien alleen bordjes met teksten zoals ‘granaat oefeningen’, ‘alleen betreden met geweer’. Ik heb nog nooit zo hard gerend.
Hoezo avontuur in een afgelegen hut? Dit was veel spannender.
Ik kon er de lol wel van inzien. Bovendien bracht het herinneringen terug aan mijn jeugd en het huis waar ik ben opgegroeid. Als kind woonde ik namelijk in een zelfgebouwd huis aan de bosrand, naast een militair oefenterrein. Tanks en legerwagens waren voor mij vertrouwde voertuigen, net als weilanden en de stilte trouwens. Als meisje verstopte ik me in de bossen en lachte naar de militairen in de tankwagens. Volgens mij ben ik niks veranderd! Neem niet weg dat ik na anderhalf uur rennen ontzettend blij was mijn houten huisje terug te zien.
Opvallend hoe snel een vreemde accommodatie je thuis wordt.
Helaas moest ik alweer vertrekken: de ‘opkuis’ ploeg kwam eraan, grappig genoeg het eerste teken van leven. Ik moest mijn tassen inpakken en de eenvoudige, maar comfortabele cabin verlaten. Ik had er graag nog dagenlang gebleven, maar dan samen met mijn man of zoontje. Omdat ik dit avontuur inmiddels graag wilde delen.
Weet ik nu hoe het met mezelf gaat?
Ja, en nog veel meer. Ik ben eenvoudig gelukkig met de mensen in mijn leven. Een lach, woordje of knuffel, dat is waar het om gaat. De stilte is indrukwekkend en ik wil méér om de vastgeroeste denkpatronen te doorgronden. Maar nog mooier dan een solo avontuur is de stilte samen. Elkaar in de ogen kijken en voelen dat je gelukkig bent. Ook als je dat niet toe durft te geven, omdat liefde zo kwetsbaar is. De slowcabin heeft mijn mind vertraagd en mijn gevoel een duidelijke stem gegeven, precies wat ik wilde.
Eenmaal thuis waren daar nog steeds het wasgoed, de vaat en de agenda.
Maar nu kon ik ze waarderen. Omdat ze symbool staan voor een schitterend gezinsleven, iets waar ik als twintiger van droomde, maar vanwege vele mislukkingen als dertiger doodongelukkig van werd. En nu, op mijn 41e, stonden daar mijn man en zoon me met een grote glimlach op te wachten. Ik ben mama, vrouw, ontdekkingsreiziger en nog zoveel meer. Je hoort mij niet meer klagen over het huishouden.
Wil jij je gevoelens ontdekken, ervaren wat complete stilte met je doet?
Neem een of twee dagen vrij, leg het uit aan je gezin en gun jezelf een stilte reisje. Begrijpt je gezin het niet? Laat ze dit artikel lezen. Heel veel plezier met jouw expeditie! I’m here with you…
