Vastberaden om te worden wie je was. Dat is wilskracht van een heilige jongen uit Tibet. Hij offert zichzelf op om zijn voormalige leerlingen te dienen in een klooster in Tibet. Hij is er namelijk heilig van overtuigd dat hij in zijn vorig leven een boeddhistische leraar was. En dus doet hij er alles aan om zijn voormalige leerlingen opnieuw te kunnen dienen. Maar of zelfopoffering daarvoor de juiste weg is?
Compassie zonder grenzen
Alles opzij zetten voor de mensen die jou nodig hebben, het ultieme voorbeeld van compassie. Sommige mensen herkennen zo’n roeping. Ergens halverwege je leven kom je tot inzicht dat je iets voor deze wereld beteken wil. Zelfopoffering wordt dan iets waar je gelukkig van wordt. Maar kun je je voorstellen dat een jochie van vier zich hiertoe geroepen voelt? En dat een bejaarde man, zijn oom, hem daarbij tot aan zijn dood wil helpen?
Elkaar loslaten
Becoming who I was, een zeldzame documentaire over het zelfopgelegde lot van een jonge monnik uit Azië. De jongen wil zichzelf opofferen omdat hij zich herinnert hoe hij in een vorig leven dienstbaar was aan een kloostergemeenschap in Tibet. Zijn roeping wil hij in dit leven vervolgen, ook al moet hij daarvoor zijn moeder en uiteindelijk zijn meest dierbare persoon verlaten, zijn oom. De weg die ze samen afleggen, van het Indiase Ladakh tot aan de grens van Tibet, maakt de band ongelooflijk sterk. En toch zullen ze elkaar uiteindelijk loslaten.
Zelfopoffering voor je karma
Bij het zien van de documentaire, die zich grotendeels afspeelt in Ladakh, ook wel klein Tibet genoemd, herken ik de vergezichten van Tibet. Ook herinner ik me de vastberadenheid van de monniken die altijd trouw aan boeddha willen zijn. Het doet me denken aan een monnik die ik sprak in de hoofdstad van Tibet, Lhasa. Hij woonde en leefde in het Potala, het voormalige winterpaleis van de Dalai Lama. Zijn leven stond volledig in het teken van boeddha. Hem te kunnen dienen, dat was zijn levensvervulling in de hoop dat het een goed karma zou brengen. En daarom was zelfopoffering in het klooster voor hem een vanzelfsprekendheid. Net als voor de talloze pelgrims die Lhasa bezochten. Weken, soms maanden trokken ze door sneeuw en ijzige kou om hun boeddhistische levensweg te volgen.
Het grootste geluk: verlichting.
De zelfopoffering van de jongen uit de documentaire raakt me diep. En ik ontdek waar hij en zijn oom de kracht vandaan halen: de belofte van een goed karma. En een wedergeboorte waarbij ze elkaar weer in de armen kunnen sluiten. Of nog beter: verlossing uit de cyclus van reïncarnatie. Daardoor hoeven ze nooit meer te lijden en hebben ze de ultieme staat van verlichting bereikt. Dan zullen ze voor altijd samen en gelukkig zijn.
Meer over de boeddhistische documentaire
Deze film toont je prachtige vergezichten van India en het Himalaya gebergte. En je krijgt inzicht in eeuwenoude Tibetaanse tradities. Bovendien ben je toehoorder bij zeer eenvoudige, en daardoor juist waardevolle, dialogen over de puurheid van het leven. Ook zie je zeldzame scènes uit een cultuur die dreigt te verdwijnen.
Becoming who I was duurt anderhalf uur. Gedurende de eerste helft krijg je alle tijd om de omgeving, de jongen én de oom te leren kennen. En dat is nodig om je in hun gevoel te kunnen verplaatsten. In het tweede gedeelte neemt de emotionele spanning toe wanneer je je samen met de jongen en de oom voorbereidt op een onvoorstelbare reis.
De film over deze jonge monnik heeft trouwens verschillende prijzen gewonnen op internationale filmfestivals. Lees ook het interview dat ik had met de regisseur van deze boeddhistische film.
De film van de Boeddhistische Blik is tijdelijk terug te zien via NPO Gemist.
