Het waren er zeven; allemaal doorregen van dezelfde noodkreet: ik wil rust! Sinds de middelbare school had dit verlangen zich diep in mij geworteld. Maar het leek kansloos. Ik bleef verstrikt in mijn gedachten en frustreerde mezelf met heldhaftige daden die van alles in werking stelden, behalve rust. Het stond allemaal haarfijn beschreven. Mijn dagboek. Pagina’s lang. Met hier en daar een lichtpuntje.
Dagboek verbranden
Telkens weer kwam ik dezelfde beschouwingen tegen. Van wensen en ontdekkingen tot aan frustraties, onrust en verdriet. Inmiddels had ik er schoon genoeg van. Papier is inderdaad geduldig, maar ik was het al lang niet meer. Ik herinner me het nog goed. Winter 2010. Ik stak mijn houtkachel aan en scheurde ze door midden.. Eén voor één. Verbranden. Om alles te vergeten. Zeven dagboeken. Talloze jaren. In minder dan tien minuten in rook opgegaan.
Zonder dagboeken
Ik weet nu hoe het is om zonder dagboeken verder te leven. En ik heb er geen spijt van, maar ik mis ze wel! Mijn papieren maatjes. Ze luisterden altijd, bleven voortdurend kalm en probeerden altijd te helpen om mijn gedachten te ontrafelen. Gevoed door dit gemis heb ik naderhand nog wel eens een poging gedaan, maar de pagina’s stroomden vol met reflecties die wederom schreeuwden om rust. Het putte de verbondenheid met mezelf opnieuw uit. Vaarwel dagboek…
Oude boekjes op zolder
Niet lang geleden beklom ik de zolder van mijn ouders. Mijn oog viel op een doos met mijn oude schoolagenda’s, dagboeken, reisboeken, poëziealbums en vriendenboekjes. Ze stonden bomvol grappige versjes, gekke meidenpraat, talloze tekeningen en knipsels van modebladen. Maar ik was vooral gefascineerd door de reis- en dagboeken; pagina’s gevuld met feitelijke observaties. Eenvoudige notities slechts minimaal gelardeerd door gevoel. Ik lees voor:
(10 jr) op reis naar Frankrijk. vandaag zeven keer gestopt. eerste keer om te tanken. tweede keer omdat ik naar de wc moest. de derde keer…
(11 jr) op de camping. ik heb twee vriendinnetje gemaakt. eentje gaat er weg, maar dat is niet erg want die vond ik toch niet zo aardig.
(16 jr) in Japan. we zijn naar een sushibar geweest. ik heb niet veel gegeten, omdat ik het niet lekker vond en duur.
Aldus het staccato relaas van een tiener uit Wijchen. Geen frustraties of analyses. Geen vrouwe justitia, maar een mindful meisje met ‘ditjes en datjes’ op papier. Wat een verademing voor de vrouw die soms moeizaam spreekt vanuit een helend hart.
Feiten op papier
Het zette mij aan het denken. Wat zou het effect zijn als ik een dagboek op dezelfde wijze beschrijf als het jeugdige meisje van toen? Geen oordeel maar enkel observaties vanuit een onbevangen kijk op de wereld. Ik kan je verklappen dat het effect wonderlijk is. Juist door feitelijk te blijven, blijk ik rustig te worden. Dat had ik nooit verwacht.
Een gewone dag op schrift
Door op te sommen wat je de hele dag hebt gedaan, merk je pas hoe gevarieerd en waardevol een ogenschijnlijk ‘gewone dag’ is. Terwijl ik voorheen naar bed ging met de gedachte (lees: frustratie) ‘ik was vandaag alleen maar moe en alles behalve nuttig’, heeft precies dezelfde dag nu een tevreden gezicht. Ik lees opnieuw voor:
- in no-time outfit aangedaan terwijl ik mijn zoontje toezong, nieuw record gevestigd
- verrast door het woordje ‘mama’ van mijn zoontje
- samen opgestaan na een trampoline sessie in zijn bedje
- leuke kleertjes uitgezocht (hij heeft nu al smaak)
- broodbeleg-test gedaan met verse jam uit Hillegom
- gelachen om de eigenwijze ontdekking van ‘het gooien’ (lang leven de kruimelzuigers)
- gedanst op ‘Nijntje’
- gestoeid op ‘Thomas de locomotief’
- samen tanden gepoetst (met tandpasta in mijn haar)
… en dan ben ik pas bij 10.00 uur!
Genieten van het gezin
Dit dagboek schittert van flonkerende feitjes. En nog mooier: terwijl ik ze om elf uur ‘s avonds beschrijf, geniet ik er opníeuw van. Het woord ‘onrust’ komt niet eens meer voor. Laat staan frustratie of verdriet. Dat is natuurlijk niet zomaar verdwenen, maar door rationeel te blijven raak ik de weg niet meer kwijt in het doolhof van duister gevoel. Bovendien gaan de ogenschijnlijk moeilijke momenten in rook op door de vermakelijke details van ons gezin.
Mijn gewoonte om de diepere gevoelswereld op te zoeken blijft aanwezig, maar dankzij deze nuchtere kijk op papier laat ik me er niet door meeslepen. En, het dagboek met de feitjes daagt mij uit om de kleine dingen van een gewone dag buitengewoon ‘groots’ te beleven.
