Wie is Didie, de vrouw achter deze verhalen? Je kent ze wel, die teksten die alles vertellen over de oprichter van een website of organisatie. Nu ben ik aan de beurt. Didie. Maar ben ik te vangen in een tekstje?
Mijn Didie LinkedIn profiel vertelt het een en ander, maar is wel hartstikke saai en vooral feitelijk. Een lijst met complimentjes van klanten dan? Ook niet waar je op zit te wachten. Je wil de waarheid en niets minder dan dat. De smeuïge details, de roddels met een kern van waarheid en de bloopers uit mijn leven.
Als je denk te weten wie ik ben, lees dan vooral verder.
Dan vertel ik je wat je nog niet wist. En het meeste van wat er nu volgt heb ik zelf ook diep weggestopt. Lang leve de guilty pleasures, de trauma’s en alles wat het leven verrassend maakt.
Wat je nog niet wist over mij?
Ik ben hevig verliefd geweest op Marco van Basten en Wouter Bos. Ja, draag me weg. Deze mannen zijn zo vaak in mijn dromen voorbij gekomen. Tuurlijk, Don Johnson mocht er ook zijn, maar de brave Marco en de vriendelijke Wouter ben ik nooit vergeten. Het is wel lang geleden overigens. Niet dat ik nu nog een kamer vol posters heb… Bij Marco was ik 11 jaar. Tijdens het EK van 1988 werd ik verliefd. Niemand leek me zo betrouwbaar, elegant, lief en intelligent als Marco. Hij zou mij redden uit het torentje van het kasteel.
En mijn liefde voor Wouter?
Tsja, toen was ik al een stukje ouder. In mijn twintiger jaren. Ik ben toen zelfs lid geweest van de PvdA. Hij was jong, ambitieus en ging voor de goede zaak. Ik met hem. Flyeren in Groningen waar ik toen woonde. In de regen, van deur tot deur. Ik heb het niet lang volgehouden hoor. Na het eerste ledencongres waarbij er meer grijs dan kleur was, hield ik het voor gezien.
Mijn grootste verslaving
Ik ben verslaafd aan alles wat noten en rozijnen bevat: muesli bollen, studentenhaver, cruesli, kerststol en zelfs de Emiliastoet. Dat is een Wijchense klassieker van de lokale bakker, de gemeente waar ik ben opgegroeid. Mijn vader werkte daar als gemeentebode en kocht regelmatig Emiliastoet voor ambtelijke gelegenheden. Zo af en toe mocht ik thuis ook een stukje proeven: krentenbrood in taartvorm met amandelspijs, banketbakkersroom, mandarijnen en kaneel. Je kunt me ervoor wakker maken.
En ik heb een grote afkeer van…
Schoonmaken. Ramen wassen heb ik nog nooit gedaan en stofzuigen maximaal een keer per maand. Kinderen of huisdieren, dat maakt weinig verschil. Ik ben ster in het optisch schoon laten kijken van mijn huis. En dus zie ik geen enkele reden om mij herhaaldelijk te frustreren met een onhandige joekel van een stofzuiger. Slangen die in de knoop zitten, stofzakken die vol zijn, gewicht wat niet te tillen is op de trap. Dat verklaart trouwens niet waarom ik geen ramen was. Maar wat mij betreft is ramen wassen een soort roeping. Niet de mijne.
Een obsessie heb ik ook:
Ik poets obsessief mijn tanden. Ik verbruik gemiddeld per jaar twaalf tandenborstels, 1.000 tandenstokers en 52 tubes. Van het duurste soort. Sensodyne pro Glasur € 4,50 per stuk. En de mini’s heb ik altijd bij me. Net als tandenstokers. Na iedere kop koffie, maaltijd of snoep pak ik de stokers en smeer ik wat tandenpasta langs mijn tanden. Waar ik ook ben.
Mijn zelfhulp vrouw?
Alle afleveringen heb ik gekeken. Sommige in de herhaling. En nog steeds volg ik haar via OWN, haar eigen televisiekanaal. Met als favoriet ‘Super Soul Sunday’. Gesprekken van een uur met inspirerende mensen zoals Eckhart Tolle en Thich Nhat Hanh. Ook haar interview met Harry Potter schrijfster J.K. Rowling is me bijgebleven. Maar de aflevering die mij het meest heeft geraakt is die met Rudine Howard, een vrouw die de dood in de ogen keek vanwege haar anorexia stoornis. Een strijd van zeventien jaar die ze uiteindelijk verloren heeft.
Mannen via internet
In de categorie, het leven zit niet altijd mee, nog een weetje: ik heb me regelmatig laten behandelen als een zotje. Door mannen. En dat schrijf ik niet uit wraak, ik was er immers zelf bij. Te graag wilde ik. Een gezin en dus zocht ik de man. Op internet. Met mijn oogkleppen op, zo kansloos was ik. Als een prooi die in het nauw wordt gedreven. Hoe vaak ik niet heb gedacht: “Ehhh, hier klopt iets niet.” Een spontaan bezoek aan mijn vriendje die niet open deed, omdat er boven iemand wegdook voor het raam. Naar huis worden gestuurd vlak voor middernacht, terwijl de man in kwestie juist om twaalf uur jarig zou zijn. Samen op stap maar niet in het dorp waar de man woonde, omdat daar bekenden zouden zijn. Een deur die niet werd open gedaan, omdat niemand mocht weten dat ik op bezoek was.
En dan eentje met een vleugje erotiek.
Ik heb een succesvolle webshop gehad met erotische speeltjes: Yayayes. Het was een soort Christine Le Duc, the next level. Ik heb er zelfs mee in de ELLE en de Viva gestaan. Bovendien bezorgde het me een plek in de bekende VIVA400 lijst en werd ik een van de 50 Sprout Challengers (ondernemers magazine). Waarom allemaal? Ach, je bent ondernemer of niet. Samen met een collega ondernemer brainstormden we over online business, ik werkte reeds met hem voor een woon webshop. Via de een of andere weg kwamen we bij alleenstaande vrouwen en lifestyle. En voor ik het wist liep ik bij een groothandel rond tussen de lederen speeltjes en spannende kerstpakjes.
Je wil niet weten hoeveel erotische teksten ik heb geschreven om die hele webshop te vullen.
Het was ons zelfs gelukt een exportsubsidie binnen te halen. Voor Duitsland. Hilarisch eigenlijk. Ik weet wel dat mijn vader er alles behalve blij mee was. “Daar heb je niet voor geleerd!” Ach, uiteindelijk had hij er ook profijt van: terwijl ik samen met mijn moeder de Yayayes stand bemande tijdens een lifestyle beurs, exposeerde hij op diezelfde beurs met zijn schilderijen. We denken er allemaal met een flinke knipoog aan terug.
IJdel op z’n tijd?
Ook ik ben gezwicht. Rond mijn elfde wist ik het zeker. Mijn dikke, steile haar had een upgrade nodig. Het permanent. Honderd gulden was ik kwijt. Maar dat maakte me niks uit. Totdat… ik thuis in de spiegel keek. Mijn wereld viel uiteen in duizend krullen. Ik zag er niet uit! Urenlang heb ik geborsteld om mijn ware ik weer tevoorschijn te toveren. Maar niets hielp. Ik heb er jarenlang ellende van gehad. Beschadigde haren, pluizen en een afro als het regende. Eigenlijk is het pas goed gekomen vlak na de geboorte van mijn zoon. Toen kwam de volle, gezond bos haren terug. Met dank aan mijn prinsje.
En dan is er de belfobie
Al sinds mijn kindertijd. Er bestaan zelfs foto’s van mij dat ik met grote tegenzin aan de telefoon hang. Ik herinner het me nog levendig: “Didie, er is telefoon voor jou”, zei mijn moeder dan. “Zeg maar dat ik er niet ben.” Ik had er zo’n hekel aan. Meestal omdat iemand wilde afspreken en ik geen nee durfde te zeggen. Want misschien zouden ze me dan niet meer aardig vinden. Nee, dan liever de confrontatie uit de weg gaan en ‘niet thuis’ geven. Daar heb ik trouwens nog steeds last van. Daarom ben ik ontzettend dankbaar voor het whatsapp tijdperk: met tekst red ik me wel.
Pillen om te groeien
Ik heb de dokter ooit gevraagd of hij iets voor me had om langer te worden. Ik was zo’n zestien jaar en kreeg wat klussen als model. Maar met mijn 1.70 (1.69 voor intimi) maakte ik weinig kans. De dokter kon me natuurlijk niet verder helpen. En ik wist me ook geen raad. Miss Nederland ben ik er uiteindelijk wel mee geworden. En doctorandus ook.
En dan nog even de Didie shortlist:
- Ik jat snoep uit de snoeppot van de kinderen
- Ik geloof nog steeds in Sinterklaas
- Ik kook alleen maaltijdsoep (ik kook niet dus)
- Muziek luister ik nooit. Alleen BNR radio.
- Omroep Max is mijn favoriete omroep (nu val ik vreselijk door de mand). Gelukkig staan BBC, BRT en VPRO op gedeelde tweede plaats
- Menig man ben ik te snel af met stevige grappen over seks, vrouwen of drank. Zelfspot is mij ook niet vreemd. Ik ben ronduit lomp en bot.
