Een volgende stap. Het is zover. Jawel, ik begeef me eindelijk in een wereld waar ik me thuis voel; waar ik niet langer de zonderling ben. Vandaag hebben alle zintuigen elkaar ontmoet. In stilte. Zodat ik mijn hart hoorde spreken. Losse woorden vertelden een oprecht verhaal; de inleiding van het volgende hoofdstuk; luisteren werd begrijpen en denken onthulde zich tot een triomf getiteld ‘doen’.
Gek genoeg voelt het als een reïncarnatie zonder het bovenaardse te hebben gezien.
Weet je, als ukkie droeg ik een t-shirt ‘Born to Dance’. En nu, als mama, zeggen mijn ogen: ‘Born to Write‘. Okay, mijn plannen zijn nog niet zichtbaar, maar ik heb geen haast. Geduld heeft zijn intrede gedaan. Ondertussen dansen de letters in mijn hoofd, begeleid door het hongerige ritme van mijn hart.
De proloog is geboren.
Bij zo’n inleidende ‘rede’ hoort een knipoog naar alles wat niet voor rede vatbaar is. Want, met het vertrek van de zonderling klopt een oude bekende op de deur: die ene ukkepuk die op 31 december 1977 – nog net voor het keren van het jaar – begreep dat niks vanzelfsprekend zou zijn. En, dat je vooral gek moet doen als helemaal níemand daar om vraagt. Welkom.
