Je hart volgen op zoek naar geluk. Ontzettend lastig met een hongerige geest. Heb je net een spontane ingeving of een geweldig plan, komt de geest vol vertwijfeling voorbij. Met een beetje pech blijf je moedeloos achter en degradeert je plan tot een kleine notitie. Misschien was het inderdaad geen goed idee.
Mijn brein duizelt van de spontaniteit.
Fantastische plannen, stuk voor stuk, al passen ze niet allemaal in het leven dat ik leid. Gelukkig maar (mijn gezin zou ik voor geen goud willen missen), maar die zucht naar avontuur raak ik nooit kwijt. Evenals mijn verstand dat altijd strijdt: ‘van enkel geluk kun je niet leven’, hoor ik mijn alter ego denken. ‘Daar betaal je geen hypotheek van’. En ondertussen gaat mijn hart tekeer: dat zullen we nog weleens zien. En dus ben ik ruim een jaar geleden radicaal te werk gegaan. Van een prachtig inkomen en een job met faam, naar een lege beurs en onduidelijk bestaan. Met het geloof dat het geluk wel komen zou.
Ik koos altijd de beste functie tegen het hoogste bod.
Binnenhalen en gáán. Omdat ik de mogelijkheden en opleiding had. Alle cellen kraken en koersen op het resultaat. Maar gaandeweg werd mijn weerzin groter. De lunchpauzes duurden steeds langer en ik bracht ze buiten door. Wandelend door de natuur om mezelf te voelen. Ik wilde zoveel meer uit die kostbare 24 uur halen. Qua gevoel en geluk. Ik kon enkel nog ‘diep’ leven als ik vaker bij mijn zoontje kon zijn. Als ik de vrijheid had naar mijn ouders te gaan, en te kunnen wandelen in de natuur. Als ik zou mogen creëren wanneer ik dat wenste en er altijd voor mezelf zou kunnen zijn.
Ik startte de reis met de voltooiing van mijn eerste boek.
Een ontzettend grote wens waar ik lang voor had gespaard. Ondertussen nam ik er een tweede mama-dag bij en reed ik vaker naar mijn ouderlijk huis. Ik bracht uren door aan zee en bewandelde ieder pad in ons nabijgelegen bos. Gemakkelijk ging het niet. Nee, een salaris was zoveel makkelijker en een duidelijke functie betekende zoveel meer, maar ik liet het los en sprong in het diepe zonder angst.
Vol verlangen naar een leven dat anders zou zijn.
Een jaar later is ‘het gat’ gevuld. Met vertrouwen, vastberadenheid, energie en een explosie van geluk. Nooit eerder duurde de vrede in mijn hart langer dan een uur. Inmiddels kan ik er al enkele maanden van genieten. En voor het eerst is er geen weg terug. Omdat ik de schepen achter mij vrijwillig heb verbrand; een hoofd vol beperkende gedachten over wie ik zou moeten zijn en wat ik behoor te doen. Een labyrint van hardnekkige overtuigingen waaruit ik nooit meer zou ontsnappen. Dat van een vrouw die haar onbevangenheid aan het verliezen was. Aan de wilgen gehangen en weggevaagd door een hevige najaarsstorm. Alles wat mij uitdaagde keek ik niet meer in de ogen, verstopt in een donker bos. En juist in dat bos liet ik mezelf vrij. Met slechts één opdracht: leren te voelen. Zonder inspanning. Te ademen zonder haast. Thuis, onderweg of waar dan ook.
Alle ballast overboord en stilstaan in het nu.
Ik voelde dat klein avontuur weer mogelijk was en blies mijn creativiteit nieuw leven in. Ik pakte de pen en stippelde een weg uit vol creatieve inhoud met een vleugje strategie. En jawel, nieuwe opdrachten volgden elkaar op. Maar deze keer was mijn gevoel aan zet. Dat ik daarmee weer geld verdiende, was een leuke plus. Maar het echte plezier zat ‘m in mijn hart, omdat ‘ik’ er weer zijn mocht.
ps: als je worstelt en er zelf ‘nog niet bent’, besef dan dat er altijd mensen zijn zoals jij en ik; ook op zoek met twijfels over hun bestaan. Weten dat je niet alleen bent, scheelt een hoop. En onthoud dat alles wat je doet, goed is; je bent altijd waar je zijn moet.
