Een rode envelop. Zomaar. Op een doordeweekse dag. Cupido kon het niet meer zijn – die had me al getroffen – wie dan wel? Zoals wel vaker liet ik de envelop even liggen, want voor mij geldt: persoonlijke, handgeschreven post verdient de aandacht. Niet iets wat je even snel tussendoor doet tijdens thuiskomen en koken. En dus kreeg het pakketje 24 uur de tijd om zich thuis te voelen in onze keuken. Het verhuisde van aanrecht naar keukentafel en belandde uiteindelijk op de middelste plank van een rustieke houten kast. Welkom!
Terwijl ik het zachtrode papier gepassioneerd openscheurde – wat kun je anders doen bij zoveel tinten rood – kwam daar zowaar een volgende envelopje tevoorschijn: kanariegeel!
Weg verlangen, einde hunkering.
De kleur van bananen, mais en eigeel… Maar goed, flexibel als ik ben (not!) transformeerde ik mijn vurige verlangen in een knalgeel zomers gevoel. Met hernieuwde interesse begon ik aan de gele envelop.
En toen was daar… een lieflijke verrassing bestaande uit een creatie van kleur, vorm en materiaalgebruik. Ofwel: een handgemaakt sieraad. Van een creatieve ontwerpster die ik enige tijd geleden had ontmoet. Zomaar. Voor mij!
Een complete verrassing, die mij eigenlijk veel dieper raakte dan een rode envelop ooit had kunnen doen.
Het pakketje was afkomstig van Michèle Out. Een jonge kunstenares die het leven viert met penseel en schaar tegelijk. Ik leerde haar enkele jaren geleden kennen via haar zus, Marriëtte. In eerste instantie waren ze moeilijk van elkaar te onderscheiden, want het gezin Out bestaat maar liefst uit vier blonde zussen; allemaal gezegend met een stralende blik en een sterk karakter. Overigens weet mijn ‘longtime’ vriend Rob er wel raad mee. Hij is inmiddels getrouwd met 1 van de vier, zijn enige echte blondie Marriëtte.
Terug naar Michèle. Een avonturier, enkele jaren jonger dan ik, en middenin een creatieve, filosofische zoektocht die opvallend veel kenmerken vertoont met de mijne. Ze lijkt op zoek naar vragen die ook regelmatig door mijn hoofd dwarrelen: wat geeft rust? Hoe vind je voldoening die het leven verrijkt? Kun je vrij zijn en je tegelijkertijd verbinden? En hoe te overleven in een gestructureerde maatschappij waar kapitaal de scepter zwaait?
Terwijl Michèle via trial & error haar weg vindt, doe ik niet anders.
Vallen en opstaan. Rechts, links of toch maar weer rechtdoor? En af en toe een time out. Ze vertelde me onlangs dat ze een tijdelijk baantje had gevonden als gastvrouw in een chique hotel. Hilarisch, want weet je wat mijn heimelijke wens is (noem het een ‘guilty pleasure‘): kamermeisje in het Ritz Parijs!
Momenteel pakt ze haar spullen om haar zus Marriëtte achterna te reizen, naar Denemarken, alwaar Marriëtte zich samen met mijn vriend Rob vestigt (en hun prinsesje Evi). Ook al zien we elkaar weinig, ik mag Michèle. Om wie ze is, om wat ze doet en hoe ze denkt. En volgens mij is dat wederzijds. We hebben het nooit benoemd, maar dat is helemaal niet nodig.
In stilte heb je soms de mooiste connecties.
En dus, des te gaver dat uitgerekend deze levensgenieter mij een pakketje stuurde. Iets wat ze al lang van plan was geweest. Want niet veel later berichtte ze mij: “het was als verrassing bedoeld, toen je zwanger was en het wel zwaar had. En ook voor je enthousiasme en aanmoediging bij het maken van mijn sieraden.”
Zonder zwaarmoedig te worden, doet haar bericht me denken aan een ontroerende film: It’s a wonderful gift. Het verhaal gaat over een man die niet verder wil leven omdat zijn leven een mislukking is geworden, en hij iedereen, inclusief zijn gezin, teleurstelt. Op dat moment laat een ‘ziel van boven’ hem zien hoe het leven van al deze mensen eruit zou hebben gezien als hij er niet was geweest. Heel wat minder gelukkig!
Kortom, zonder het te weten heb je als individu buitengewoon veel positieve invloed op talloze mensen in jouw leven.
Een glimlach op straat, een spontaan praatje in een winkel, behulpzaamheid bij je buren; voor jou misschien iets kleins, maar voor de ander juist datgene wat hij die dag nodig had om weer te kunnen genieten.
Het doet me goed; dat mijn oprechte enthousiasme in Michèle gehoor heeft gevonden. En daar hoef ik helemaal niks voor terug. Maar jee, wat is het stiekem ‘fenomenaal leuk’ om dan ook nog eens verrast te worden met een rode (en gele!) envelop.
Bedankt Michèle.
