Ons Iloon. Op een zonnige winterdag. Niet langer met z’n tweetjes, maar samen met ons zoontje, wandelend langs de Zeeuwse kust. Vier jaar eerder hadden we ons eerste bezoek aan Iloon gebracht; een strandtent met bescheiden charmes, verscholen achter de duinen van Ouddorp. Ons eerste uitje. Mijn vriend en ik, samen in de auto, vanuit Breda. Eén uur heen en één uur terug, hopend dat de stiltes comfortabel zouden zijn. En dat waren ze. Uniek als dat was.
Een helende stilte
Gedurende mijn zoektocht naar de liefde had ik alle stiltes wel zo’n beetje meegemaakt en was ik uitgeput door de aanhoudende noodzaak tot geforceerd entertainment. Maar wat een opluchting! Met deze man was de stilte helend. Vanuit die rust kwam ik weer tot leven. Bovendien was ik hartstikke nieuwsgierig naar alles wat deze man bewoog en dus werden de Zeeuwse vergezichten afgewisseld door uitbundig gebabbel over alles wat het leven behelst. En dat was een complete bouquet reeks; we kletsten wat af. Liggend op een bankje onder de stralende zomerzon. Zonder enige schroom deelden we persoonlijke verhalen over lange reizen, gebeurtenissen uit onze jeugd, voorbije vriendschappen en bijzondere familiegeheimen.
Zwanger aan zee
Ons volgende bezoek, twee jaar later, begon met een moeizame wandeling door diezelfde duinen. Nog steeds stapelgek op elkaar, maar ikzelf duidelijk getekend door een zwanger lichaam. Ik niets anders dan afzien tot de negende maand voorbij was. Toch wilden we het Ilona-gevoel in ere houden en sleepten we elkaar richting onze rots in de branding. Mijn herinnering aan die dag was minder romantisch, maar o zo welkom: een kingsize hamburger die mijn hyperactieve lichaam met twee levens overeind wist te houden. Je had de mensen om ons heen moeten zien. Hoe kon deze tengere, jonge moeder-to-be zo’n monsterlijke hamburger verorberen? De hormonen deden hun werk.
Opnieuw genieten
En dan deze winterdag, ons derde bezoek aan Iloon. Niet langer met z’n tweeën, maar met ons karaktertje: temperamentvol met een guitige lach, klimmen en klauteren totdat papa en mama erbij neervallen. Van stilte, onbezorgd ‘loungen’ en urenlang babbelen kwam deze keer weinig terecht: om de beurt aan de wandel met kind en wagen afgewisseld door een slok koude koffie of lauw bier. En toch was het genieten. Omdat we elkaar in de ogen keken en voelden dat we nooit meer zonder elkaar wilden zijn.
Aan het begin
“Jullie zijn volgens mij apetrots!” Een man met verwaaide krullen, stevige groene jas en stoere laarzen bekeek ons tafereel. Ik werd er verlegen van. “Wij hebben er vier, maar drie zijn er al het huis uit”, vertelde hij. “Tsja, het gaat snel. Maar ik vind het zo mooi om jullie bezig te zien; hoe hij probeert te lopen… Weet je, jullie staan nog aan het begin. Geniet ervan.” Hij schonk ons een warme glimlach en verdween met zijn vrouw en zwarte lobbes in de duinen.
De mooiste stilte
Een half uurtje later zaten we in de auto terug naar huis. Ik achter het stuur. Mijn vriend in slaap dommelend en onze dreumes starend in de verte. Alleen het gesuis van de wind was nog hoorbaar. Een heerlijke stilte. Ik en mijn twee mannen. Het meest dierbare dat ik me kon wensen. En ik dacht:
“Alles wat nu nog komt, is bonus.”
