Gisteren, voor de zoveelste keer. Ademloos in het moment. De tijd vergeten en tegelijk alles onthouden. Wat zou ik graag teruggaan. Naar dat ene schilderij. In het museum van een held. De plek waar de bloesem mij verwondert en laat zien dat eenvoud gelukkig maakt. Want dat gebeurt er als je voor de amandelbloesem van Van Gogh staat. En nog zoveel meer.
Al jaren word ik door de sierlijke eenvoud van de amandel geraakt.
En dat de wereld het weten zal. Dankzij de inspanningen van mijn vader die zijn olieverf weer vinden kon, en voor mij de penseelstreek van de meester uit zijn hart liet spreken. Naast de houtkachel hangt mijn geluk nu. In de warmte van ons huis. Een vaderlijke reproductie van alles wat ik wenste. Te stralen dankzij de verrassing van mijn man. Partners in crime waren zij, mijn vader en hij. En ergens schittert het licht van de meester zelf. Die niets liever wilde dan in eenvoud gelukkig zijn. Net als ik.
ps, in het Van Gogh Museum is nu ook de expositie ‘Nederlanders in Parijs’ te zien waaronder werk van Jan Sluijters. Wat een geschenk om daar opnieuw het dansende licht van Parijs te mogen zien. De schilder neemt je mee naar de een wereld die wat mij betreft nooit verloren mag gaan.
