Met een frisse geest stapte ik een workshop haptonomie binnen. Niet eens zozeer voor de therapie zelf, maar uit oprechte bewondering voor de therapeute. Yvette. Ik ontmoette haar tijdens de zwangerschapsyoga. Zij was – net als ik – een echte babbelkous die zonder enige aarzeling breeduit vertelde over het wel en wee in haar lichaam. Wij vonden het allebei geen probleem om te vertellen wat we voelen. Met een open mind en nieuwsgierige houding bracht zij de nodige sprankeling in de ruimte. Een vorm van enthousiasme die ik – grappig genoeg – onmiddellijk herkende.
Het was daarom ook niet geheel toevallig dat we elkaar opnieuw ontmoetten.
Ik had inmiddels begrepen dat Yvette, na een betekenisvolle carrière als verpleegkundige voor baby’s en kinderen, haar roeping had gevonden binnen de haptonomie: de begeleiding en coaching van mensen die (opnieuw) willen leren voelen in verbondenheid met andere mensen. Ondernemend als ze was, bleek ze regelmatig workshops te geven. En dus, vanwege een spontane uitnodiging, reed ik richting een boshuisje in Breda; om samen met een groepje mannen en vrouwen de wereld van de haptonomie te betreden.
Gedurende het voorstelrondje dook ik in mijn gedachten.
Waarom was ik hier eigenlijk? Nou, gewoon ‘voor de leuk’. Maar ja, dat was natuurlijk geen antwoord in deze persoonlijke, integere ambiance. Razendsnel ontrafelde ik alle dilemma’s die mijn geest rijk was. Zonder succes: het werd zo’n warboel dat ik eigenlijk niet eens meer wist wat mijn antwoord moest zijn (niet veel later begreep ik pas dat ‘gewoon leuk’ een prima statement had geweest, juist omdat het zo puur was). Ik liet me leiden door het sociaal wenselijke en definieerde een ‘zwaar en meeslepend’ antwoord: “ik ben hier omdat ik bang ben voor eenzaamheid. Avontuur vind ik geweldig, maar eenzaamheid. Dat is een eeuwig dilemma. Zodra relaties intiem worden, haak ik af.”
Daar zat ik dan. Ik en mijn probleem. Alleen.
Wat de overige deelnemers vertelden, kwam niet meer binnen. Het werd afgeketst door de teneur waarin ik terecht was gekomen. Ik was vooral boos op mezelf. Waarom ging ik op zoek naar tekortkomingen? Ik kwam hier toch om te genieten en ontspannen? De frustratie zat hoog. Maar goed, ik maakte onderdeel uit van een groepsproces en we waren nog maar net begonnen.
Dus dapper vervolgde ik de sessie.
Gelukkig hield de therapeute het energieniveau hoog en ontrafelde ze in ongekend korte tijd dieperliggende overpeinzingen bij verschillende deelnemers. Op een luchtige manier. Want ze wilde vooruit: trauma’s mogen best benoemd worden, maar de focus ligt op vandaag en morgen, op wat we voelen.
Wat belemmert ons hier en nu en wat is ervoor nodig om de stap naar de toekomst te zetten?
Met behulp van uiteenlopende oefeningen en subtiele aanraking zochten we elkaar mentaal en emotioneel op. Overigens bijzonder om te ervaren dat kortstondig lichaamscontact tot grote emoties kan leiden: wat is mijn comfortzone en wie laat ik toe? Kijk ik iemand recht in de ogen of wend ik mij af zodra deze persoon te dichtbij komt? Gezien mijn dramatische inleiding ten overstaan van de gehele groep, richtten mijn ogen zich op alles behalve de ander; bang om nog dieper in de schaamte te zakken.
Ik wilde niks voelen.
En toen was daar de kentering. In twee- en drietallen onderzochten we de teamspirit tijdens een ogenschijnlijk eenvoudige oefening (het verplaatsten van een ballon via de rug). Ik had mijn heil gezocht bij twee mannen en liet me heerlijk wegzakken tegen twee stoere, sterke ruggen. En jawel, de mineur maakte plaats voor binnenpret en ik danste stiekem op het ritme van de ballonnen. Deze gewaarwording was vele malen sterker dan alle frustratie die eraan vooraf was gegaan en ik groeide; ik landde. Dit frivole gevoel – mijn sterkste bondgenoot – wist zich een weg te banen door mijn lichaam en geest.
