Waar ben ik nu? Thuis, uitgevlogen, verdwaald, verloren, gevonden? Geen idee. Vraag mij niets; ik ben de laatste die weet waar Didie is. Ze is ergens. En daar is veel van.
Ooit las ik een stukje van Remco Campert over het verleden. Hij schreef: ‘er is veel van’. Een zin die ik maar niet uit mijn hoofd kreeg. Vier woorden in perfecte volgorde.
Herinneringen. Dat is waar ik uit besta. Ik ben wie ik gisteren was, het spiegelbeeld van voorbije jaren. Zonder die gekke koprol in het gras, die baldadige zwempartij in de gracht of het verdriet in mijn slaapkamertje ben ik niemand. Of misschien iemand. Maar geen bekende.
Ik ben het vergeelde fotoalbum van mijn ouders en de vrouw die afgelopen nacht haar zoontje in slaap suste. Ik ben wat ik was. En waar ik was. Het lijkt er sereen, rustig en mooi, maar heel precies weet ik het nog niet. Die herinnering komt straks pas. En ik hoop dat het zo wonderlijk gaat zijn als al mijn herinneringen bij elkaar. En ja, daar is veel van…
