Uitgerekend. Maar, waar bleef hij? Eerste kerstdag 2013, ik herinner met het nog zo goed: al meer dan vijf dagen over tijd. Het was spannend, zenuwslopend. Op ernstig aandringen van het ziekenhuis was de kunstmatige ‘inleiding’ al gepland. Mijn vriend en ik keken elkaar aan.
Wat zou er gaan gebeuren?
Die eerste kerstdag, in de schemering van de winterkoude maan, gingen we op zoek naar een plekje om onze onrust te verzachten. En die vonden we. In de stilte van de stad Breda. Hand in hand liepen we naar een bijzonder hof, het Begijnhof. Het hofje leek stil en de alleenstaande ‘zusters’ hadden zich teruggetrokken in hun huisjes. Gelukkig wees het spoor van de kerstlampjes ons de weg naar het authentieke kerkje.
We hielden ons stil voor de imposante deur en keken om ons heen.
Niemand te bekennen. In een ijdele poging om de kerk binnen te gaan, trok mijn vriend aan de zware deur. Met enig vertraging ontstond een opening. Tot onze verbazing was er zelfs iemand aanwezig. Een muzikante. Zij was haar instrumenten aan het inpakken na een plechtigheid eerder die dag. Gelukkig had ze nog een paar minuutjes over om ons de weg te wijzen naar de meest stralende plek in deze kerk: een nis met tientallen brandende kaarsjes.
Mijn vriend en ik doneerden een gepaste bijdrage en staken twee kaarsjes aan.
We hielden elkaar stevig vast om drie bijzondere mensen te eren; mijn geweldige oom Piet die pas overleden was; Jean-Paul, de oudere broer van mijn vriend van wie het prille en kwetsbare leven niet langer mocht duren dan zes jaar en… onze ongeboren zoon die de weg naar het licht nog moest vinden.
We openden onze ogen en keken elkaar aan. Ontroerd vol berusting.
Eenmaal terug bij de auto reden we in tijdloze stilte naar het traditionele kerstdiner van mijn schoonzus. Maar niet veel later wist een werelds geschenk ons te beroeren: die nacht diende onze prins zich aan; in de ochtend van tweede kerstdag 2013 werd onze zoon geboren.
