Voelen dat je leeft. Als individu en vrouw. In IJsland verscholen achter de waterval of op mijn blote voeten in de branding van de zee. Soms ben ik het gevoel helemaal kwijt en moet ik grote afstanden afleggen om de tinteling te voelen, maar gelukkig bestaat het ook dichtbij huis. Of gewoon thuis, als mama.
Twee dagen in de week leg ik mijn werk aan de kant. De dinsdag en donderdag. Rollebollen van bed naar bank en bouwen aan de mooiste LEGO-hutjes. Of klauteren in de speeltuin en verwend worden met te veel appeltaart. Maar als je vraagt wat deze mama thuis het liefste doet, likt mijn zoon zijn vingertjes af en zegt:
‘Koekjes bakken. Daar wordt mama rustig van’.
Zo had ik vandaag grootste plannen. Samen naar de hortus botanicus in Leiden. Niet dat mijn driejarige daarom vroeg, maar met wat vlinders en rupsen zou hij het ook leuk vinden toch? De filemeldingen vanuit Breda beloofden niet veel goeds. De dierentuin in Antwerpen dan? Uhm, misschien toch iets teveel van het goede.
Terwijl ik de ontbijtresten van de vloer veegde en tegelijkertijd mijn duffe hoofd een beetje oppoetste, werd ik wijzer.
Ik moest het dichter bij huis zoeken.
Weg van alle drukte. En dus naar de kinderboerderij in Breda. Dat ik nagenoeg de enige mama in de motregen was op zoek naar het gevlekte zwijn, deed me niks. Vette bonus: we hadden de beesten helemaal voor onszelf. En de geitjes? Die waren maar al te blij met de knuffelhandjes van mijn zoontje. De schapen sprak ik zelf nog even toe, hoogste tijd om uit hun luie strobed te kruipen.
Rond elf uur diende de koekjesbehoefte zich aan. We hadden ons kunnen nestelen op de zachte banken van het tuinhuis, maar ik liet me er deze keer niet toe verleiden. De rust van de boerderij, de frisheid van de regen en de slowmotion van de dieren zorgden ervoor dat we na ons bezoekje met een grote belofte huiswaarts gingen. Om zélf koekjes te bakken. En het recept? Daar hoefde ik deze keer niet lang over na te denken.
Eind vorig jaar kwam de postbode langs met een verrassende, houten doos. Van Patty, met een kaartje: ‘Blijf in de oerkracht van jezelf geloven en bak er iets van…’ Ik had kort met haar samengewerkt bij een online food platform en contact gehouden. Omdat we allebei schrijvers zijn met liefde voor echte verhalen. Namens haar bedrijf, the story of you, had Patty mij een complete bak-set gestuurd om kokosmakronen te maken. Niet zo vreemd als je weet dat deze veelzijdige vrouw ook een kookblog runt: what mom would cook. Toepasselijker kon dit recept niet, want als je mij vraagt wat ik kook is er maar één antwoord mogelijk:
Ik kook niet, ik bak
Mijn zoontje klopte de eiwitten stijf, strooide de kokossnippers op het aanrecht – vooral ernaast – en likte de restjes af die in de ogen van mama alles behalve restjes waren.
De grootste lol. Hij en ik, op een donderdagochtend.
Na twintig minuten kropen we samen op de bank. Voor ons stond een schoteltje met vier zelfgebakken kokosmakronen waarvan niets of niemand ons nog kon weerhouden. De geur had ons betoverd en de smaak zou dat zelfs overtreffen. Ik zag mijn zoontje smikkelen en genoot van dit zoete feest. Met de handen gemaakt, met de ogen verleid en met onze liefde door het huis verspreid.
Bedankt Patty. En niet te vergeten de vrijwilligers van Wolfslaar die ervoor zorgen dat drukke mama’s zoals ik tot rust komen. En ja, het tuinhuis van Charlotte is geweldig. Voor als je een keertje níet zelf wilt bakken.
