Er is een groot verschil tussen zeggen dat je een bewust liefdevol leven leidt en het daadwerkelijk doen. ‘Pratice what you preach’… Graag, maar het leven daagt me steeds opnieuw uit om te controleren of ik daartoe in staat ben. En dat overkomt ons allemaal. Hoe vaak gebeurt het niet dat je alle kalmte verliest en compleet uit je slof schiet. Bijvoorbeeld op je werk, omdat je het niet eens bent. Of dat je zomaar vreselijk tekeer gaat tegen je kinderen, terwijl je eigenlijk hartstikke moe bent en je je zelfbeheersing verloren bent. Hoe blijf je kalm?
Herkennen van je gedrag
Het zijn van die momenten waarop je de tijd stil wil zetten om even op adem te komen, om opnieuw vol wijsheid en aandacht te reageren. Helaas krijg je daar meestal de kans niet voor en zit je opgezadeld met een schuldgevoel dat jouw wereld van onbehagen alleen maar groter maakt. Een ding is zeker: je kunt de tijd niet stilzetten of overdoen, maar je kunt wel proberen zulke momenten van frustratie en onrust sneller te herkennen waardoor je minder tijd nodig hebt om kalm te worden; om jezelf te herpakken en de mensen met wie je samenleeft liefdevoller te benaderen.
Rustig leven
Dat kost soms heel veel moeite, daar weet ik alles van. Ook ik ben wel eens licht ontvlambaar, vooral als ik moe ben. Maar uiteindelijk brengt al die razernij mij geen rustige en fijne manier van leven. Bovendien is een groot deel van deze reacties het gevolg van onjuiste waarnemingen en weet je eigenlijk nauwelijks wat de ander nu precies nodig heeft. Als je kalm en zonder oordeel probeert te reageren en jezelf als voorbeeld stelt, maak je het iedereen een stuk makkelijker. Probeer het maar eens een dagje uit:
Wees het voorbeeld van de persoon die je graag tegenover je zou willen hebben.
Confrontaties met jezelf kom je overal tegen.
Vooral thuis. Met je gezin, je partner, kinderen, kleinkinderen of zelfs je huisdieren. Zij kunnen het slechtste in je naar boven halen terwijl de werkelijke bron van irritatie gewoon bij jezelf ligt. Nou gelukkig maar, dan kun je er ook wat aan doen. Zo probeer ik altijd te leren van de momenten waarop ik de irritatie van me af moet schudden, zodat ik de situatie kan veranderen in een mindful moment.
In de regen
Onlangs logeerde ik met mijn zoontje (inmiddels 2,5 jaar) bij opa en oma. Ondanks de hoosbuien wilde ik mijn zoontje laten genieten van de zuurstofrijke lenteregen. “Trek je laarsjes aan, we gaan in de plassen springen!” Dat klonk als muziek in zijn oortjes. De dappere doerak rende naar de voordeur en trok zijn blauwe laarsjes aan. Samen met mama en opa genoot hij van het feestje in een modderpoel en de overspoelde putjes in de straat, maar na een kwartier was de pret voorbij. Hij wilde niet meer lopen en kon – zoals iedere ukkepuk – nog maar aan een ding denken: eten!
Een andere invalshoek
Omdat ik deze keer niet wilde toegeven aan de ideale oplossing: “houd vol en dan krijg je een koekje”, probeerde ik het met andere woorden: “Nog even en dan zijn we bij oma” en “Niet zeuren, we zijn er bijna en dan kun je weer binnen spelen.” Niets werkte en mijn verregende blik stond inmiddels op onweer. Ik voelde de irritatie als een stortbui over me heen spoelen. Ik keek voor me uit: “Didie toch. Ben jij hier nu de mindfulle mama die kalmte en rust brengt? Als ik geen voorbeeld ben, hoe kan mijn zoontje het dan leren?” Ik gaf mezelf een minuutje om afstand te nemen van de situatie en realiseerde me: een kind leeft nu. Wat nou ‘even wachten en dan zijn we binnen’:
Als het nu regent, dan is het nu niet leuk.
Wat is er mooier dan die eenvoud, het summum van mindfulness.
Om te benijden zo puur. En dan zou ik, als gejaagde mama, mijn onbevangen zoontje opzadelen met gedachten aan straks? Ik keek omhoog en voelde de regen op mijn gezicht. “Kijk Christopher, ik kan drinken uit de lucht!” Mijn zoontje keek me vertwijfeld aan. “En zie je al die plantjes? Die drinken ook uit de lucht. Ze vinden het hartstikke fijn dat het regent.” Mijn zoontje begon te lachen en riep met een guitige blik een paar vrolijke woorden: “Mama, kijk! Regen-planten-drinken!”
Kalm en gelukkig zijn
En zo wist hij zich tot aan de voordeur tien minuten lang te vermaken met de plantjes die water dronken uit de hemel. Inderdaad, hoe eenvoudig kan het zijn? Bovendien roept hij nu bij iedere regendruppel die op zijn neusje valt: “Mama, planten-bomen-drinken!” En daar wordt mama hartstikke blij van. Vol aandacht en plezier, een voorbeeld voor de persoon die ik graag tegen zou komen.
