Als schrijven gaat over oprechtheid en de gedachten die mij bezighouden, dan is een bericht over de worstelingen van een moeder helemaal op zijn plaats. En, ik hoop natuurlijk dat iemand zich erin herkent. Ik loop al dagen met een vraag: waarom breng ik mijn zoon, voor wie ik fysiek negen maanden heb gestreden, op wie ik jaren heb gewacht, van wie ik nog veel langer heb gedroomd, naar een kinderopvang?
Ellendig gevoel
Gestreden voor zijn plek op deze wereld. En nu, wanneer mama weer ‘klaar’ is voor de wereld daarbuiten, mag hij het zelf gaan uitzoeken. Mama gaat werken en overhandigt hem aan ‘de ander’. Tuurlijk, ‘dat hoort erbij’, zegt menigeen (van wie het merendeel zelf moeder is). Maar dat kan toch niet zo zijn? Proberen we elkaar een hart onder de riem te steken om het voor elkaar niet erger te maken? Voelen we ons diep van binnen eigenlijk hartstikke ellendig wanneer we ons kwetsbare wezentje wegbrengen?
Geweldige opvang, en toch…
Ik heb de best mogelijke opvang gevonden voor ons deugnietje. Een prachtige boerderij vol licht en ruimte waar ik zélf ook wel een dag of gewoon een hele week zou willen logeren. Mét heerlijke koffie. En belangrijker nog: hij wordt opgevangen door de liefste meiden die ik me kan wensen. Maar het doet pijn, o zoveel pijn.
Kinderopvang went?
Als ik hem ‘s ochtends wegbreng in de auto, hoop ik vurig dat hij lacht; dat hij zin heeft in zijn dagje boerderij. En… Ja! Om half acht ‘s ochtends. Een lief geluidje, een glimlach, een ‘het komt wel goed’ blik naar mama. Het helpt. Voor die ene dag. Maar in het weekend, terwijl de zondagavond nadert… De steen in mijn maag wordt steeds groter. Waarom doe ik dit? En waarom zeggen alle mama’s toch dat het goed is. Dat het wel went.
Een worsteling voor ouders
Ik heb me inmiddels opgegeven voor de oudercommissie van de kinderopvang. En binnenkort schuif ik aan bij de ouderavond. Ondertussen lees ik vol aandacht alle emails en nieuwsbrieven van de kinderopvang die wekelijks mijn overvolle mailbox binnenwaaien. Op die manier probeer ik de pijn te verzachten. Wil ik onze zoon later kunnen vertellen dat papa en mama er álles aan gedaan hebben om hem een geweldige tijd te bezorgen. Maar het doet pijn. Diep van binnen. En ik worstel.
Je kinderen missen
Mijn moeder wees me op een uitzending van De Wandeling. Het betrof het dilemma van een carrièrevrouw (architect) die haar kinderen miste. Ze wilde niets liever dan een goede moeder zijn. En daarvoor moest ze radicale keuzes maken. Want ze kon het niet langer verdragen; er niet te kunnen zijn voor haar kinderen. Ze verwoordde het treffend: mijn kinderen hebben maar één moeder, de wereld heeft architecten genoeg.
Geen gewenning aan die leegte
Ik vond het stoer. Dat ze dit openlijk toegaf. Evenals haar openheid over de dilemma’s die volgden na haar keuze. Want, waar zijn die gedreven collega’s als je alleen thuis bent? Je connectie met de wereld daarbuiten. Wat is daar van over? Inmiddels heeft deze fulltime moeder haar heil gevonden in een prachtig geïllustreerd boek over het moederschap en autisme. Hulde aan deze doorbijter. En, aan haar openheid. Daarom ook dit bericht. Want ik kan het niet geloven dat ik deze wekelijkse ‘leegte’ normaal ga vinden.
