“Als alle dagen gelijk zijn, komt dat doordat men de goede dingen niet meer ziet die zich voordoen wanneer de zon haar hemelse baan volgt.” Deze filosofische woorden van schrijver Paulo Coelho leggen mijn ziel bloot. Het is voor mij een dagelijkse strijd om het leven in al zijn eenvoud toe te laten. Maar ik geloof heilig in de weg die voor mij ligt. En ik weet zeker dat het zaadje in mijn ziel dankbaar groeit. Want iedere dag wijs ik mezelf op mijn zegeningen; van een wilde korenbloem in het veld tot aan een vertederend zoete knipoog van mijn zoontje.
Weg naar eenvoud
Soms kan ik daar uren over mijmeren, terwijl het mij op een ander moment totaal ontglipt. En dat zijn de moeilijkste momenten; zwevend in de ruimte, naarstig zoekend naar de aarde onder mijn voeten. Maar ik heb vertrouwen en eindeloos geduld. Daardoor leer ik mezelf te omarmen en te voelen wat ik in me draag. Ik zie het als mijn weg naar eenvoud waarin ik mezelf blootgeef om het leven openhartig tegemoet te treden.
Vertrouwen in jezelf
Wat mij daarbij onuitputtelijk inspireert, is de enorme potentie die wij als mensen gezamenlijk hebben: ergens in ons hart beseffen we ons dat álles wat we nodig hebben, reeds aanwezig is, hier en nu. Die waarheid is soms zo puur en kwetsbaar, dat het buitengewoon frustrerend kan zijn wanneer het leven je niet toelacht, en juist in hevige verwarring brengt. Maar in basis – en dat denk ik echt – zullen we allemaal moeten leren vertrouwen op het leven dat we zelf zijn. Zo kunnen we ervoor zorgen dat ons hart het mooiste toevluchtsoord ooit zal zijn, in alle eenvoud.
