Een jaar geleden ben ik gevraagd en over bijna twee maanden is het zover. De grote dag. Soms kijk ik ernaar uit als een kind dat zich voor de eerste keer beseft hoe het is om jarig te zijn, maar vaker kruip ik diep weg onder de dekens in de hoop dat het feest zich aan mij voorbij trekt. Het is een vreemde kwelling. Niemand vraagt mij om bang te zijn voor het feest der feesten. Het is me juist gegund om ervan te genieten, van alle mensen die me bijstaan, van alle heerlijkheden die voorbij komen en van de plechtigheden die de dag markeren. En toch is mijn meisjesdroom verworden tot een tergend sprookje. Waarom toch?
Waarom trouwen?
Zomaar opeens kwam ik erachter. Op de plek waar het zestien december gaat gebeuren, voor het altaar van het oogstrelende Begijnhof kerkje. Want daar zaten mijn vriend en ik, tegenover de diaken die de plechtigheid begeleiden zal. Een vriendelijke, liefdevolle man die op serieuze en toch ook frivole wijze de kerk eert. Nadat we alle praktische zaken doorgenomen hadden, veranderde zijn blik in een stralende lach en deed hij ons een laatste verzoek: “ik zou graag een tekst ontvangen waarin jullie afzonderlijk beschrijven waarom jullie willen trouwen.” We keken elkaar glunderend aan en zetten in gedachten de eerste regels op papier. “Dat zal wel een literair stuk worden”, zei de diaken mij. “Of juist niet”, lachte ik. Om de onbedoelde druk te verlagen.
Het stralende middelpunt
Toen we uitgepraat waren, keek ik de diaken verward aan. Ik kon mijn verdriet niet langer verbergen. “Weet je, ik zie enorm op tegen deze dag. De kerk, dat vind ik prachtig, en natuurlijk ook de taart, maar alles wat daarna komt, het diner, een feest. Vreselijk. Ik ben blij als dat achter de rug is. Omdat… omdat…” En toen liep ik vast. Mijn lichaam sprak nog, maar mijn mond niet meer. Een paar zachte tranen en de hand van mijn vriend gaven me moed om verder te gaan.
“Ik ben zo bang voor alle emoties die los gaan komen. Nu heb ik alles onder controle, maar dan. Een hele dag lang in het middelpunt. Ik heb vaker de hoofdrol gespeeld, maar dat heeft me juist veel pijn gedaan.”
Ik vertelde hem niet over de vriendinnen die ik was verloren aan onbegrip.
Of ruzies die ik zelf nooit heb begrepen. Of de radiostiltes van mensen die ik vertrouwde waardoor iedere vorm van communicatie onmogelijk werd. Dat was nog wel het ergste. “Ik heb me daarna vaak teruggetrokken, omdat het veiliger was, weten waar ik aan toe was. Maar nu, deze dag. Ik kan me niet meer verstoppen.” (ik besefte me tegelijk dat ik daardoor zoveel moeite had met het uitkiezen van een trouwjurk. Een paar weken geleden in de bruidsgalerie. Iedereen vond het prachtig.
Maar ik zag alleen maar een groot bord met daarop de woorden ‘aandacht’.
De diaken bleef me aankijken, zelfs vriendelijker dan ooit. “Je moet goed onthouden dat deze dag niet van jullie is”. Even schrok ik. “Nee ik bedoel het juist positief. Op je trouwdag hoef je helemaal niets. Samen hebben jullie de voorwaarden gecreëerd om deze dag te vieren en verder geef je het uit handen. Laat het over je heen komen. Dit is jullie dag.”
Ik werd rustig. Een nieuwe kijk op dit alles.
Onze trouwdag zou er een mogen zijn om te voelen en te vieren dat we voorbestemd zijn om elkaar lief te hebben. Om een gezin te worden na een zoektocht waarbij we dikwijls hard onderuit zijn gegaan, maar altijd opnieuw opgestaan om elkaar te vinden. Voor altijd.
Zonder angst trouwen?
We groetten elkaar en liepen de herfstzon tegemoet. Het duizelde me nog een beetje: na een explosie van emoties waar ik totaal niet op voorbereid was, moest ik nu toch echt even wennen aan de wereld daarbuiten. Eentje die me toelachte, zonder angst voor emoties. Later die middag schreef ik dit verhaal. Terwijl ik nog steeds wankelde op mijn voeten. Maar dat zou me niet meer tegen houden.
