Om 4 uur ’s ochtends uit de veren terwijl het gezin nog in droomland is. Zachtjes naar beneden met koffer en rugzak en verdwijnen in de laatste uurtjes van de nacht. Inderdaad, mama’s aan het werk. En dat is nu juist zo moeilijk van een gezinsleven met een vleugje avontuur.
Uitkijken naar een nieuwe reis is leuk.
Maar tegelijkertijd word ik gehinderd door een weemoedig gevoel, omdat ik even afstand neem van de mensen om wie ik het meeste geef. Gelukkig herkent mijn man dit gevoel. Ook hij is ontzettend enthousiast als hij voor zijn werk weer naar het Midden Oosten gaat, maar de avond van tevoren begint het altijd te knagen: “ik zie er tegenop want ik wil dolgraag bij je zijn en ga jullie enorm missen.”
Maar als hij er eenmaal is, voelt hij zich als een vis in het water.
En dat herken ik. Dus laat ik de weemoed voor wat het is en troost ik mij met de wijsheid: emoties zijn vergankelijk en dit gevoel gaat weer voorbij. Ik slinger de laatste kusjes door onze slapende straat en stuur mijn auto richting Schiphol met als eindbestemming de Algarve. Om een paar dagen te schrijven over zonovergoten avontuurlijke vakanties met… je gezin.
Na een spannende sprint richting de gate ren ik tien minuten voor vertrek in het vliegtuig.
De begripvolle Transavia stewardessen wijzen me geruststellend mijn plek waarna ik ontspannen en tevreden wegzak in mijn stoel. Achter de vleugels van de Boeing zie ik de zon opkomen en de rivieren onder mij schitteren als de sterren van de nacht. In gedachten zie ik mijn gezin ontwaken en zich haasten naar de boterhammen met jam. Mama’s bordje is deze keer leeg en gelukkig weten ze allemaal waarom. Ze is aan het werk. En jawel, dat vindt ze stiekem hartstikke leuk.
