Of je nu tachtig bent, de wereld nog moet ontdekken of middenin een onmogelijke situatie zit, er is geen excuus om je dromen te laten varen. Misschien ziet jouw ideale beeld er niet meer hetzelfde uit als vroeger, maar dat maakt niks uit. Een droom groeit met je mee en is er altijd voor jou. Ook als de omstandigheden in geen enkel opzicht lijken op het leven dat je ooit voor ogen had.
Dromen zijn er juist om jou door die misère heen te helpen.
Je te laten voelen dat je leeft. Waarom ik zo graag droom over de toekomst heb ik nooit kunnen achterhalen, maar ik herinner me wel dat ik me dolgelukkig voelde als ik weer een stapje dichter bij mijn droom kwam, ook als kleine meid.
Mijn droom?
Dansen, dat was alles wat ik wilde. Optreden en de show stelen met mijn performance. Mijn ouders weten er alles van. Mezelf compleet verliezen in de muziek en de danskunsten van mijn lichaam. Ik ben een heel eind gekomen en genoot van ieder moment, totdat de droom in duigen viel, begin jaren negentig in de tv-studio van Aalsmeer: Na vele jaren van oefening op de balletscholen vond ik dat het tijd was voor de landelijke auditie van het nationaal showballet.
Didie als jonge tiener op het podium bij de grote tv-shows, dat leek me wel wat.
En dus had ik mijn mooiste outfit ingepakt en sjeesde ik met mijn vader vanuit Wijchen naar het grote Aalsmeer. Ik keek mijn ogen uit bij de grote tv-studio’s en waande mij op de filmset van Hollywood. Zoals wel vaker bij optredens was ik één van de jongste deelnemers, maar dat hinderde mij niet.
Ik werd er alleen maar fanatieker van.
Toen de baas van de show binnenkwam moesten we allemaal gaan staan en ons voorbereiden op de spannende auditie. Een van de beste showdansers trad naar voren en keek ons allemaal aan. Ze schreeuwde luidkeels de eerste pasjes van de choreografie. Toen zij klaar was, moesten wij haar in rap tempo nadoen. Een stuk of vijf keer. Het eerste pasje lukte mij nog wel, maar daarna. Ik had nog nooit zo geworsteld met mijn lichaam.
Bij het tweede dansje schoof ik stilletjes naar achteren en deed nog een poging, maar het werd alleen maar erger. Het tempo was moordend en de show van de professionele dansers indrukwekkend. Bij de laatste ronde kroop ik naast de gordijnen bij mijn vader.
Toen leerde ik iets dat het verschil maakt tussen opgeven en dromen.
Natuurlijk, ik had tot diep in de nacht kunnen huilen om een droom die op deze middag in duigen viel, een kans waar ik dagenlang naar toe had geleefd. Maar dat gebeurde wonderbaarlijk genoeg niet. Zowel mijn gevoel als dat van mijn vader begrepen de betekenis van dit moment. “Het is ons gelukt”, zeiden we tegen elkaar. “We stonden hier wel mooi even te schitteren en deden mee met de top van dansend Nederland. Misschien een beetje te hoog gegrepen, maar wel een geweldige ervaring vol avontuur. En dat gaan we nooit meer vergeten.
Terwijl de auditie doorging, verdween het geschreeuw van de danseressen naar de achtergrond.
Op de voorgrond verscheen mijn droom. En die was net zo blij als ik. Het showballet zat er voorlopig niet in, maar het avontuur des te meer. Want het was me gelukt om hier te komen. Ik had me nergens door laten weerhouden en was vastberaden op het podium gaan staan. Ik had de grens van mijn dansende bestaan opgezocht. En daar was ik trots op.
Zo leerde deze auditie mij een belangrijke levensles.
Mijn droom werd me niet ontnomen. Nee, ik kwam erachter dat een droom jou beter begrijpt dan je denkt en er alles aan doet om jou te laten voelen dat je leeft. Een prestatie is niet hetzelfde is als een droom. Dat is ‘slechts’ het resultaat van je inspanningen. Het gaat om de zoektocht naar je eigen grenzen en de verwezenlijking van het gevoel dat je leeft.
Dat is een droom op zichzelf.
