Ik ben geen Google robot. Ik ben een schrijver. De afgelopen maanden heb ik ontzettend hard mijn best gedaan om Google’s best friend te worden. Tientallen artikelen heb ik ‘zoekmachine’ vriendelijk gemaakt zodat Mr. Almighty mij zou vinden. Monnikenwerk: relevante zoekwoorden zoveel mogelijk herhalen, synoniemen verzinnen, linkjes toevoegen en al mijn artikelen voorzien van tussenkoppen zodat de inhoud in één oogopslag duidelijk zou zijn.
Mijn avontuurlijke schrijvershart kwam in opstand en toch ploeterde ik verder: de dwingende blik van de robot was sterker.
Het systeem won het zelfs van mijn persoonlijke smaak. In het verleden gebruikte ik namelijk nooit tussenkoppen. Simpelweg omdat ik ze niet mooi vond. En eerlijk gezegd had ik er ook meer dan genoeg van: als persvoorlichter voor talloze merken heb ik in het verleden duizenden tussenkoppen geschreven; zodat een persbericht ‘oprolbaar’ is. Dat wil zeggen: met alleen de titel en tussenkoppen moet de lezer alles kunnen begrijpen. En dus moest een persbericht overzichtelijk en gestructureerd zijn. Maar een persoonlijk verhaal dat spontaan uit mijn hart komt? Dat kent geen structuur. De flow van mijn gevoel is niet te vangen in een systeem. En toch zwichtte ik voor de technische maestro, eentje die stapelgek is op rationele structuur.
De zoekende zaligheid vroeg mij zelfs de zinnen kort te houden. Anders haken mensen af. Ik liet me erdoor leiden. Eenvoudig taalgebruik en een maximaal aantal woorden, “want dat is lekker lezen op het scherm”. Mijn komma’s werden punten en de geraffineerde zinnen zakelijk kort. Steeds vaker werd ik een echte ‘blogger’ in plaats van de sensitieve schrijver die ik al jaren was.
En toen was daar de middag dat ik spontaan schreef over mijn ontmoeting met de liefde in Israël. Ik werd getriggerd door een stukje over ‘humus’ in een foodmagazine. Het deed mij denken aan mijn zigeunerliefde uit Eilat. Ik klapte mijn laptop open en probeerde de eerste zinnen te schrijven. Geforceerd zocht ik naar een trendy haakje voor mijn website. Foodtrends die pas na twintig jaar overwaaien? De beste humus in Nederland? Hoe zit het met onze eetcultuur?
Het werd een trucje om een ‘lekkere blogpost’ te schrijven voor een breed publiek. Ik tikte vijf keer op ENTER en staarde naar de witruimte, mijn adempauze. Toen begon ik echt te schrijven. Over wat ik voelde. Wat ik mij herinnerde aan de moeizame tijd in Israël.
En hoe ik probeerde te houden van een man die mij liefhad, maar ik hem niet.
Na 1500 woorden was ik klaar. Het verhaal stond op papier, maar het gaf meer wanhoop dan verlichting. Hoe moest ik dit publiceren? Ik had geen rekening gehouden met zoekwoorden, tussenkoppen ontbraken en de tekst was vooral veel te lang. Moest ik dit verhaal bewaren voor een andere vorm op schrift? Een volgend boek misschien, niet wetende wanneer en of ik dat maken zou. Ik werd er treurig van omdat ik mijn spontane liefde voor verhalen niet uitstellen kon. En toch moest ik het op de plank leggen. Omdat het alles behalve zoekmachine vriendelijk was.
Vol twijfels over mijn schrijven kabbelde ik enkele dagen voort. Tot een brainstorm mij wakker schudde, samen met mijn team van Bodhitv (de boeddhistische website waarvoor ik werk) en twee deskundige mannen van een pragmatisch webbureau. We spraken over websites die bekend staan om hun (lange) achtergrond artikelen. Geen nieuws- of trendjagers, maar verhalen die tijdloos zijn. Ineens werd het me duidelijk.
Dat is waarom ik online schrijf: verhalen publiceren die ertoe doen op een platform dat voor iedereen toegankelijk is.
Zodat mensen de vrijheid hebben om zich erdoor te laten inspireren op de momenten dat ze zelf online willen zijn. En voor zulke hersenspinsels heb ik soms meer dan 500 woorden nodig.
Korte artikelen en lange verhalen, alles op mijn manier. Voor jou.
Omdat ik van het leven houd. Zonder me te hoeven verantwoorden aan welke digitaal systeem dan ook. Want een verhaal raakt pas als ik je meeneem in hoe ik denk en wat ik doe. Om zo te ontdekken wat we van elkaar kunnen leren. Als me dat lukt, en jij met plezier leest, hebben we elkaar gelukkig gemaakt.
* * *
De schrijver.
