Een jongen. Dit meisje kreeg… een jongen. Precies. Geen poppen, vlechtjes of tutu’s, maar treintjes, stoere haarlokken en ruige jeans. En vooral heel veel blauwe plekken. Niet bij hem, nee, bij mama zélf! Want deze knul wil stoeien. Jawel, ik ben de moeder van een zoon. Geen gefriemel aan haartjes of een troostende arm. Nee, kus erop en opnieuw aanvallen. Het liefst wanneer mama wankelt op haar naaldhakken gehuld in haar favoriete roomwitte tuniek.
Met een zoon in de modder
Dolgelukkig ben ik. Omdat ons zoontje tot leven kwam. Ik had niet anders gewild. Maar voor iedere Venus-vrouw is het best even wennen met zo’n mini-Marsje. Want wie had ooit gedacht dat ik op zondagmiddag houten treintjes in elkaar zou zetten of ‘s ochtends vroeg achter een speelgoed tractor aan zou rennen? En urenlang zoeken naar de grootste hijskraan in de buurt? Jawel. Dwars door de modder richting bouwput en ongegeneerd staren naar bouwvakkers en hun reusachtige hijskraan. De foute fluitjes vanaf het dak kan ik (gelukkig) wel vergeten; ze lachen nu vooral naar mijn mannetje. En of ik nu misselijk word van de draaimolen of niet, het doet er niet toe:
Voor mijn kleine avonturier draai ik honderd rondjes tot ik erbij neerval.
didie schackman
Geen roze jurkjes
Moeder van een zoon, zo onvoorstelbaar als het maar zijn kan en toch precies wat ik wilde. En dat geldt voor menig mama in deze wondere wereld. Al die moeders langs het voetbalveld, in de botsauto’s, rennend door de modder, rollend over de vloer; we doen zo dol dwaas omdat we van ze houden. Ondertussen zijn alle mama’s druk aan het werk en runnen we het huishouden. Dan maar geen roze nagels.
Papa en zijn dochter
Grappig genoeg is het met de ‘papa en dochter’ niet anders. Mijn vriend draait zijn hand niet om voor een middagje cakejes bakken met dochterlief (mijn ‘stiefdochter’) of het lakken van haar nagels. Daar kan ik nog een puntje aan zuigen. Ik zou er misschien meer van moeten profiteren: als papa míjn nagels nu eens lakt en ik hem bijsta in de modder, dan zie ik er eindelijk verzorgd uit.
Nooit verwacht
Afgezien van deze hilarische gezinsmomentjes zijn er sowieso tal van kind-dingen die de meeste ouders nooit van zichzelf hadden verwacht. Discussiëren over de inhoud van luiers, op vakantie naar een vinex vakatiepark of de massale verspilling van poetsdoekjes. En vooral ‘woef woef’ roepen bij iedere hond die je tegenkomt. De anekdotes zijn eindeloos.
Leven in eenvoud
Terwijl ik versteld sta van dit alles, ben ik eigenlijk nog veel meer onder de indruk van hem, mijn zoon. De manier waarop hij al rollebollend geniet van de dagelijkse eenvoud; het is ontzettend inspirerend. Een vliegtuig hoog in de lucht, een koekje uit de trommel, de lampjes in de kerstboom of de spetters van de regen; er is zo weinig nodig om plezier te hebben. Als je maar opmerkzaam bent voor de dingen om je heen en de mensen die dichtbij je staan.
Genieten van een zoon
Geen enkele wezentje zo mindful als een kind. Geen gejutter of gejaag, maar aandacht voor het nu. En daar plukt deze moeder de vruchten van, door net zo te genieten van de kleine dingen als mijn zoon. Van alle gekke momentjes die ik nooit voor mogelijk had gehouden; niet als meisje, niet als vrouw en zeker niet als moeder van een zoon.
