Zestien jaar. Zaterdagmiddag. Stof kopen bij de plaatselijke textielzaak om daarna vliegensvlug aan de slag te gaan achter de naaimachine thuis. Een race tegen de klok om de meest geraffineerde outfit te maken voor het avondje stappen in de club. Vanwege ongeduld en tijdsgebrek werd mijn pièce de résistance meestal voorzien van een eenvoudige strik die ik wegmoffelde achter een ketting. Maar dat deed niks af aan mijn tienerdroom.
Ik stond te stralen als een designer op het defilé.
De zondagmiddag erna keek ik The Clothes Show op de BBC gevolgd door Look op de Belgische BRT.
Ik memoreerde alles wat modekenner Ghislaine Nuytten mij presenteerde. Dankzij haar leek het alsof ik ‘frontrow’ zat bij de fashion shows in Parijs en Milaan. Euforisch geworden door de creaties van Dolce & Gabbana, Lagerfeld en Versace fietste ik daarna naar het dorp om van mijn zakgeld de Franse ELLE en Britse Vogue te kopen. Iets wat ik jaren daarvoor ook al deed. En niet te vergeten alle Wehkamp gidsen die ik in stukken knipte om er mijn eigen modeboekje van te maken. Of het uren zoeken naar de buitenlandse ELLE tijdens de zomervakantie, zoals die van Griekenland, Frankrijk en Italië. Terug in Nederland in mijn uppie de trein naar Amsterdam om het meest spectaculaire badpak uit de magazines te scoren.
De mode nam me mee naar een sprookjeswereld, groter dan het aardse ooit zou zijn.
Een plek waar alles kon en ik gelukkig was. Het was de onbegrensde droom die glans aan mijn moeizame pubertijd gaf. Op de middelbare school voelde ik me alleen en had ik het niet naar mijn zin. Frans, Engels en handvaardigheid, daar keek ik naar uit. Omdat het mij toegang zou verschaffen tot mijn internationale droom.
Plan A was daarom schrijven voor de ELLE.
Dat had ik de redactie als tiener al eens geschreven. Overigens kon ik toen nog niet voorzien dat ik het blad als dertiger zou sieren met reclame voor mijn erotische webshop. Inderdaad, niet geheel volgens het oorspronkelijke plan, maar daarom niet minder hilarisch (ik hoor mijn vader nog roepen: “daar heb je niet voor gestudeerd!” om een paar weken later tijdens een lifestyle beurs samen met mijn moeder een kraampje met erotische producten te bemannen, terwijl mijn vader ter plekke zijn schilderijen exposeerde).
“Een opleiding aan de kunstacademie zou mij bij de ELLE brengen”, had ik bedacht.
En dus nam ik mijn modecreaties, tekeningen, Van Gogh portretjes en zelfgemaakte galajurk mee naar de selectiedagen (de broche van mijn moeder die alle nietjes aan de achterzijde camoufleerde, heeft nooit iemand opgemerkt). Ik herinner me de lange gangen op de academie en de lokalen waar ik voorzichtig binnenliep. Ik was er vrij, maar niet geheel op mijn gemak. Misschien was het allemaal te onconventioneel en creatief. Niet veel later viel de brief in de bus: toegelaten! En toch was ik niet dolenthousiast. Ik had er ‘la mode’ gevonden, maar miste de zakelijkheid. Het had waarschijnlijk iets te maken met het feit dat ik prestaties wilde leveren zonder eerst te moeten experimenteren met mijn diepere mezelf.
Ondertussen had ik op een tweede paard gewed: een studie journalistiek.
Dat zou me evengoed bij de ELLE brengen. Zakelijker dan de academie en creatief genoeg, want na zes jaar gymnasium wilde ik wel eens wat anders dan enkel studeren.
De opleiding kon me niet snel genoeg gaan. Ik versnelde mijn lesprogramma, deed er een cursus PR bij en werkte bij lokale nieuws- en sportkranten. Tijdens het laatste jaar, toen ik inmiddels een universitaire opleiding erbij deed (want er was altijd wel een gaatje extra te vinden…), specialiseerde ik mij in het maken van televisie. Niet in mode en magazines. Dat was het moment waarop plan B in werking trad en A uit beeld verdween. Mijn focus op ‘schrijven bij de ELLE’ was verdwenen. Ik ging breed en werd veelzijdig. Van journalistiek naar televisie om uiteindelijk via een labyrint van communicatie, digitale media en marketingstudies een allround strateeg te worden.
Onlangs las ik de woorden:
“Als je een plan B hebt, zal plan A nooit een succes worden.”
Verdween de ELLE daarom uit mijn leven? Omdat ik voor zakelijkheid en grote merken zoals Philips en L’Oréal koos? Ik had inderdaad prachtige marketingbanen die ik afwisselde met freelance opdrachten in het lifestyle segment.
Schrijven voor een modeblad werd steeds minder relevant.
Toch liet Plan A mij regelmatig de ELLE kopen en vaak dacht ik terug aan mijn tienerdroom. De mode bleef mij boeien en verdween nooit helemaal uit beeld; zoals tijdens mijn werk voor de Arnhem Mode Biënnale en mijn job bij Design Academy, het summum van ontwerpen en bevlogen creëren. In die tijd werd mijn persoonlijk schrijven ook steeds belangrijker. Mijn reflecties op het leven brachten mij in een waanzinnige flow, zoals ik dat ooit bij de mode had gevoeld. Het begin van de vertellende Didie zoals je mij nu in woord en beeld ontmoet.
Is plan A mislukt omdat ik koos voor plan B?
Nee. Want dromen groeien met je mee. Zo kwam de tiener die voor de ELLE wilde werken bij de Happinez terecht. En trok ze van de catwalk in Parijs naar het klooster in Zuid-Frankrijk om te schrijven over de wijsheid van de monniken aldaar. En met net zoveel plezier schrijf ik over minimalisme in Japan of interview ik een Koreaanse regisseur. De frivole piketpaaltjes die ik als tiener heb gezet, zijn juist steeds makkelijker te verbinden. Ooit leek het een labyrint van verkeerde afslagen, maar inmiddels is het een inspirerend pad waarbij de som der delen vele malen groter is dan de droom die ik als tiener voor mogelijk hield.
Wat zegt jouw tienerdroom?
De plannen die je als tiener op je kamertje had? De posters aan de muur die jou beloften deden over sport, muziek, films en zorgeloze jaren vol avontuur. Plan B ziet er misschien compleet anders uit vandaag de dag, en toch, kijk nog eens goed. Want het mooiste uit je jeugd heeft je hier gebracht.
Toegift voor de modetieners zoals ik:
- Lees Franklin of Fashion, inspirerende blog over fashion van de Britse Caryn Franklin, voormalige presentatrice van The Clothes Show en oud moderedacteur van i-D magazine
- Een modejournalist die ik bewonder is Suzy Menkes. Haar sublieme benadering van mode – vanwege haar geschiedkundige achtergrond – is er eentje waarin ik me herken. Zo zou ik ook schrijven als editor bij een fashion magazine; beschouwend, inhoudelijk en kritisch tegelijk.
- Textiel bekeken vanuit het ambacht. Bezoek het textielmuseum in Tilburg. Een museum waar je vol bewondering de wereld van textiel en techniek bekijkt. Schuif aan bij een van de vele workshops en ontdek je textieltalent (zoals ik onlangs met een mode minnende vriendin heb gedaan).
