Ik wil ook wel eens lekker onbewust leven. Het was een soort noodkreet van de ene Didie aan de andere. Zomaar op een doordeweekse dag. Gewoon een keer níet bewust zijn. Want ik ben er wel even klaar mee. Dat eeuwige schuldgevoel.
Ik kan geen wasgoed meer in de droger gooien of ik voel me schuldig. Mooi is dat. Gevolg: kilo’s wasgoed te drogen moeten hangen en met een chagrijnig gezicht op de bank ploffen, aan het einde van een dag die toch al vermoeiend was. Mag ik gewoon even onbewust lui zijn?
Als je je eenmaal bewust bent, is er geen weg terug.
Probeer dan nog maar eens niet-bewust te worden. Soms doe ik ontzettend hard mijn best. Kleding kopen bijvoorbeeld. Zonder reden. Om gewoon hip te zijn. In ieder geval minstens zo trendy als mijn man. Want hij heeft me inmiddels ingehaald. Bij ons in huis is híj degene die de tassen met nieuwe kleding verstopt. Want Didie zou er wel eens een opmerking over kunnen maken.
Ik ben een bewuste zeikerd geworden als het op kleding aankomt.
Alleen het hoognodige en niet het overbodige. En toch herinner ik mij die ritjes in de trein naar Amsterdam om dat ene designer badpak te kopen dat niemand anders had. Als zestienjarige. Of snel even een jurkje scoren omdat ik die avond de leukste jongen van de stad zou ontmoeten. Die er achteraf natuurlijk niet was of, nog erger, wel en dan hartstikke druk met een ander meisje.
Er was een tijd dat ik onbewust leefde.
Wat dacht je van zorgeloos badderen? Heerlijk. In de designer badkamer van mijn eerste koophuis in Arnhem. Mijn prachtige badkuip vol laten stromen met warm water en de kraan open zolang ik erin lag. Water in overvloed, alles behalve een serieuze issue. Net zo min als verkopen van huizen trouwens. Kort na mijn intrek bood ik deze woning, die ik helemaal gerenoveerd had, te koop aan via Marktplaats. In die tijd nog vrij uniek. Binnen drie dagen verkocht. Mijn ouders waren intussen wel wat gewend met hun avontuurlijke dochter. Ze keken er niet meer van op.
Ik mis mijn onbezonnen acties.
Tegenwoordig denk ik bij álles na. Slapen, eten, werken, winkelen, welkom in de eeuw van het bewustzijn. Waar we ook zijn, uit en thuis. Vooral dat laatste, in huis. Ik loop continu iedereen achterna om de lampen uit te doen, de verwarming omlaag te draaien en de deuren dicht te doen. En vlak voordat ik naar bed ga: de gebruikelijke ronde langs de opladers. Man, man, nooit gedacht dat ik daar zo druk mee zou zijn. Alle stopcontacten controleren op accu’s die onnodig gekoppeld zijn. Ik heb er een dagtaak aan. En het kost me meer grijze haren dan ik in de spiegel zien wil. Er is geen weg terug. Bewust leven en mindfulness zitten zo in mijn systeem ingebakken dat een spontane verzuimactie onmogelijk is geworden.
Ik leer ermee om te gaan.
Omdat bewust leven me meer brengt dan het onbewuste; ik gun mijn zoon ook een leefbaar klimaat. Maar vergeef me als ik af en toe de rem eraf haal en onbezonnen leef. Want de accu’s in huis mogen opgeladen zijn, ik loop soms helemaal leeg op mijn hoge sensitiviteit en onverwoestbaar bewustzijn. Dan hunker ik naar een moment van roekeloos gedrag. Eten bestellen terwijl de koelkast vol ligt, een nieuwe telefoon kopen zonder dringende reden, de auto nemen voor een ritje van vijf minuten en vooral… de droger laten draaien omdat ik moe ben.
