Jezelf tegenkomen, op een moment dat je het niet verwacht en er vooral niet op zit te wachten. Denken dat je alles op een rijtje hebt en niet meer uit het veld wordt geslagen. En dan toch, door mijn eigen doen en laten. Zomaar, tijdens een ogenschijnlijk ontspannen etentje.
Het is alweer een paar weken geleden, maar ik denk er regelmatig aan terug: we zaten met een paar vrouwen te eten in een Portugees hotel tijdens onze gezamenlijke persreis naar de Algarve waar we familievakanties aan het ‘testen’ waren. Ik had het ontzettend naar mijn zin met deze ondernemende mama’s. De avond ervoor had iedereen zich uitgebreid voorgesteld, maar gezien de lange dag die eraan vooraf was gegaan, gingen we op tijd naar bed en schoven we mijn ‘wie ben ik’ naar een volgende ronde.
Nu was mijn beurt aangebroken.
Tijdens het etentje aan een lange tafel in een waterpark hotel waar we vlak ervoor het glijbanenpark hadden bezocht. De 45-jarige Stella, een van de spontane reisgenoten, vroeg halverwege het eten: “Hé Didie, nu hebben we jouw verhaal nog niet gehoord. Vertel eens wat meer over jezelf.” Ik verstijfde van schrik, alsof ik te laat was om het masker op te zetten dat zou verhullen wie ik werkelijk was. Noodgedwongen deed ik mijn uiterste best om mezelf te zijn.
“Tsja, waar moet ik beginnen. Ik word dit jaar veertig en ik vind het leven nu pas leuk worden.”
Daar was de bliksem; het antwoord dat bij vijf nietsvermoedende vrouwen tot grote verbazing leidde. Ik had niet meer vragen kunnen oproepen dan met dit antwoord. Ik moest diep nadenken welk vervolg ik kon geven aan deze ongemakkelijke situatie.
Vanbinnen waren mijn gedachten en gevoel in een woeste discussie verwikkeld.
Met enige wijsheid kon ik de warboel ontrafelen. Ik vertelde dat ik me lange tijd onbegrepen had gevoeld, me anders voordeed om aansluiting te vinden bij de mensen om me heen. En dat ik zelfs op de basisschool mijn stinkende best deed om geliefd te zijn. Bij iedereen. Nooit zou ik zomaar een vriendje liefhebben als dat mijn plek in de groep beïnvloeden zou. Zo lang mogelijk neutraal blijven en een allemansvriendin, om later niet alleen te hoeven zijn.
Onzeker ben ik nooit geweest en ik heb altijd precies geweten wat ik wilde.
Maar het was een lange weg om dat ook van buiten te laten zien. Nu laat ik het masker voorzichtig achter me. Dankzij mensen om me heen die me begrijpen, waar ik het gevoel heb mezelf te kunnen zijn.”
Dat ik daarna vertelde over een webshop met vrouwenspeeltjes die ik heb gerund, was misschien een vreemde twist.
Het gaf mij in elk geval een pauze om mijn eigen gedachten te laten rusten. Al duurde het nog tot het einde van de avond voordat ik rusten zou, want ik voelde me naakter dan ooit. Onbegrepen, een rare. Opnieuw. Terwijl alles er deze reis op wees dat ik gewoon mezelf mocht zijn. In bed kwamen mijn gedachten rust. “Didie, geef er geen aandacht aan en denk er niet meer over na. Het is goed zo.”
De volgende ochtend wandelde ik de Portugese ochtendzon tegemoet. Enigszins aarzelend schoof ik bij de ontbijttafel aan. Was ik ontmaskerd? Verstoten uit de groep? Helemaal niemand kwam erop terug! Wel op die webshop met speeltjes natuurlijk haha.
Ik was mezelf weer eens tegengekomen, de schaamte voor wie ik ben.
Voor hoe ik leef, wat ik doe. Mezelf wijsgemaakt dat het beschamend is, terwijl niemand me dat ooit gezegd heeft. Een hardnekkige overtuiging die mij klein houdt en grootsheid in de weg staat. En onzichtbare gruwel die hopelijk zijn beste tijd heeft gehad.
Terwijl ik vandaag de creatieve plannen voor 2018 op een rijtje zet, wordt het mij opnieuw duidelijk: mijn grootste bedreiging ben ik zelf. En niet veel later: de grootste ontdekking ook. En gelukkig is dat laatste vele malen sterker dan welk onheil ook.
Ps: ik praat erg makkelijk en ben dolgraag in gesprek over de magie van het leven, maar als het om mijn kwetsbaarheden gaat of voorstelrondjes die voorbij gaan aan de feiten, slibt mijn keel dicht. Mocht je dat herkennen, geef jezelf dan de ruimte die je nodig hebt. Leg jezelf geen druk op om je bloot te geven. Jij bepaalt wat je laat zien.
