In de verte zag ik een vanillekleurig kasteel, het leek rechtstreeks uit het sprookje van Assepoester te komen. Ik kon mijn ogen niet geloven: was dit de omgeving van het atelier waar ik zou overnachten? Alles leek erop dat ik in deze koninklijke omgeving zou verblijven. En inderdaad, niet ver van het roomkleurige Kasteel d’Ursel vond ik mijn eigen paleisje, het voormalige atelier van een hertogin. Ik was op slag verliefd.
Mijn mond viel open van verbazing en verwondering tegelijk, het wonderschone atelier waar ik zou overnachten.
Ik parkeerde mijn auto zo’n vijftig meter bij het atelier vandaan, achter de gerestaureerde fruitmuur uit de negentiende eeuw. Het bleek de perfecte schuilplaats voor mijn zwarte Volkswagen, want hier hoorde je te arriveren met een statig rijtuig, op z’n minst een koets. Mijn comfort kleding, weekendtas en boodschappen die ik had meegenomen om te overnachten in het atelier pasten ook niet helemaal in het plaatje, maar dat zou de voormalige eigenaresse wel hebben begrepen. Zij was immers amateurschilder geweest en had regelmatig tijd doorgebracht in het atelier om haar familieleden met het penseel te eren.
Wedden dat ze in het atelier ook geen chique kleren droeg?
Via een pad langs heesters en bomen kwam ik bij het gerestaureerde pittoreske huis, gelegen op het fenomenale landgoed van het kasteel. Hier had Antonine de Mun in 1878 haar atelier laten bouwen. Nu mocht ik haar creatieve domein betreden vanwege de nieuwe bestemming: een charmant vakantiehuis.
Ik voelde me vereerd en thuis in dit historische atelier.
De gastheer gaf me een rondleiding bij binnenkomst. Het lukte me nauwelijks om te luisteren, zoveel indrukken tegelijk. Niet alleen voelde ik de bijzondere historie van deze plek, tegelijkertijd was de renovatie verbluffend goed gelukt. De kleurnuances van artisjokgroen en antiek blauw tot loodgrijs en royaal beige, alles perfect in balans. En de inrichting van de leefruimte, salon en slaapkamers hadden diezelfde finesse. Het ensemble sloot naadloos aan bij het sfeervolle karakter van Antonine’s schilderkunst, die overal in het atelier te bewonderen was.
Na de rondleiding bleef ik alleen achter in mijn onderkomen voor deze nacht: een fascinerend atelier grenzend aan een imposant beukenbos.
Vanuit de diepgroene sofa in de salon kon ik alles eens rustig bekijken. Het leek wel alsof ik in een historische roman was beland. Niet zozeer vanwege het interieur, want dat deed zowel modern als rustiek aan, maar door het respect voor dit atelier; een inspiratiebron waar de hertogin het beste van zichzelf had laten zien. Hier voelde ik de passie van de kunstenaar, haar oog voor detail en liefde voor haar familie.
In deze salon, waar ik me had genesteld tussen de kussens en zachte dekens, had zij anderhalve eeuw geleden de mooiste kunstwerken gemaakt.
Ik keek naar de afbeeldingen aan de muur: familieleden, vrienden en bedienden. In gedachte dwaalde ik af naar mijn eigen thuis waar ik vroeger omringd werd door de schilderijen van mijn vader, ook een getalenteerd amateurkunstenaar. Bovendien woonde ik ook aan de bosrand, weliswaar een kleiner domein als dat van de familie d’Ursel waartoe Antonine behoorde, maar niet minder avontuurlijk. Een leven nabij het kasteel was mij óók niet vreemd: mijn vader verzorgde uiteenlopende evenementen in het Kasteel van Wijchen waar ik vroeger als avontuurlijke meisje graag mee naartoe ging.
Nu mocht ik overnachten in dit wonderschone atelier, een droom voor een avonturier zoals ik.
Ik had de keuze uit maar liefst vier slaapkamers en drie badkamers; stuk voor stuk pareltjes. Opmerkelijk was de slaapruimte in de nok van het huis vanwege de trap die ernaartoe leidde: een ganzentrap. Een trede links en een trede rechts om ruimte te besparen. Het leek me ideaal voor een modern tiny house.
Ik kon nauwelijks kiezen, maar de vermoeidheid dwong me tot een beslissing: de slaapkamer aan de achterzijde in het souterrain met een eigen ingang tot het park. Wat zou ik daar heerlijk slapen. Zoals bij iedere overnachting ver weg van huis moest ik wennen aan de geluiden, maar kon ik niet anders dan ervan genieten. Het bos en haar dieren waakten over mij en ik begreep steeds beter waarom de adellijke dame zo had genoten van haar werkruimte.
De volgende ochtend ging ik vanuit mijn atelier op pad om de omgeving te leren kennen.
Na een kwartier hardlopen arriveerde ik in het Scheldegebied, ook al zo’n geweldige ontdekking: fiets- en wandelpaden om je urenlang actief te houden al dan niet onderbroken door een bezoekje aan een van de vele koffiehuisjes. Verrassend waren het Paviljoen De Notelaer en Kasteel Marnix de Sainte Aldegonde, allemaal vlakbij het vakantiehuis. Natuur en cultuur bleken overal binnen handbereik en met een half uurtje rijden kon ik bovendien het mooie Antwerpen, Brussel en Gent bezoeken.
Aan het einde van de middag moest ik mijn hotel atelier verlaten.
Met spijt in mijn hart, ik had er nog uren voor de grote raampartijen kunnen zitten. En ik zag mezelf al in de keuken staan voor ons gezin. Helemaal toen ik las dat de hertogin er ooit pannenkoeken met spek had gebakken voor haar vier kinderen. Gelukkig stond er nog een bezoek aan het imposante kasteel op mijn programma. Daar ontmoette ik de ambitieuze directeur Koen De Vlieger-De Wilde en zijn opgewekte collega Veerle Moens.
Het bijzondere atelier was de trots van de eigenaren.
Met een klein team en de steun van de Provincie Antwerpen hadden ze hard gewerkt aan de restauratie van zowel het atelier, het kasteel en het gehele domein van familie d’Ursel. De grootste herstelwerkzaamheden waren afgerond en de focus lag nu op uiteenlopende festiviteiten rondom het barokke kasteel. Als liefhebber van bloemen was ik extra gecharmeerd van de Fleurs des Dames. Een evenement net zo bijzonder als de hele sfeer rondom het domein. Het bloemenfestijn omvatte een vierdaagse tentoonstelling waarbij professionele floristen mensen zoals ik onderdompelen in de magische wereld van bloemen. En alsof dat nog niet genoeg was, organiseerden het team ook muziekconcerten, kasteelfeesten en zelfs yogalessen.
Vanwege alle inspiratie had ik wekenlang kunnen overnachten in het atelier.
Vlak voor mijn vertrek liet Veerle me nog iets bijzonders zien, in een kleine antichambre van het kasteel. Mijn hart ging tekeer: oogverblindend kamerhoog Chinees behang uit de negentiende eeuw. Het was een verhalend feest van bloemen, boomtakken, vogels en vlinders op een lichtblauwe achtergrond. In een tweede kamer toonde ze het tweede goed bewaard geheim: een Chinees zachtroze wand ensemble van papier met veelkleurige vogels en immense, witte bamboestengels. Ik was verbijsterd door de schoonheid van deze Aziatische schatten.
Mijn bezoek zat erop. Vanuit het domein liep ik naar de auto en keek nog even zijdelings naar het atelier, een lieflijk vakantiehuis met een rood pannendak. Het was een eeuwenoude plek met al evenveel verhalen. Ik voelde me bevoorrecht dat ík er nu een verhaal aan toe mocht voegen.
Ik bezocht het Atelier van Antonine op uitnodiging van het inspiratie- en reisplatform Bijzonder Plekje. Het was een geweldige ervaring solo te overnachten op deze inspirerende plek. Het atelier biedt ruimte aan meerdere gezinnen, maar juist door er alleen te overnachten, kon ik alle indrukken goed op me laten inwerken. Het was een betoverende ervaring in een bijzonder stukje België dichtbij de Nederlandse grens ter hoogte van Breda.
