Vertwijfeling. Over wat je doet, wie je bent, waar je goed in bent. Een keer in de zoveel tijd slaat het monster toe. Als een storm dringt het mijn lichaam binnen en zet alles op tilt. Het is géén kwestie van nergens zin in hebben. Nee, juist het tegenovergestelde. Alle remmen los. Prikkels van top tot teen, overladen met inspiratie en er niet mee uit de voeten kunnen. Lamgeslagen door een hoeveelheid aan impulsen waardoor ik uiteindelijk alles in twijfel trek.
Creatieve geest
Ik wijt het zelf aan mijn creatieve aard. Iets wat we allemaal in ons hebben, maar bij de een wat meer aan de oppervlakte ligt dan bij de ander. Ik hoef maar een afgebladderd tafeltje langs de weg te zien staan en mijn brainwaves stuiteren door de ruimte. Wie heeft dat tafeltje daar neergezet? Kan ik die persoon spreken? Wat een geweldig tafereel. Dit moet op beeld vastgelegd. Kun je zo’n juweeltje zelf maken? Zal ik een workshop volgen? Voor ik het weet ben ik weer thuis, heb ik in gedachten duizenden tafeltjes beschreven en gemaakt, en val ik laveloos op de bank. Waarom maak ik het mezelf zo moeilijk. Laat gaan!
Structuur in het leven
Nou helaas, dat is dus niet aan mij besteed. Ik kan van alles, maar het leven ‘ laten gebeuren’… Niks zo moeilijk als dat. Ik heb structuur en begrenzing nodig. Anders ben ik in een mum van tijd verloren. Misschien bestaat er daarom zoiets als ‘de maatschappij’? Zodat ik een raamwerk heb waarbinnen ik optimaal functioneer?
Realiteit van de dag
Als ik mijn ogen sluit, droom ik van een lieflijke bed & breakfast in de Provence, van een mindful centrum in Italië of een geitenboerderij op Bonaire. Maar wanneer ik mijn ogen open, realiseer ik mij dat het juist de kunst is om het leven – zoals het zich nu voordoet – te waarderen; ondanks het feit dat ik verlang naar alles behalve een regelmatige blueprint van het leven. Het is de kunst om te onderzoeken hoe ik out-of-the-box kan denken binnen de kaders die het leven mij nu voorschrijft.
Genieten van dit leven
Ik heb in ieder geval geleerd om de storm van onrust en vertwijfeling voorbij te laten razen. En wanneer dit niet lukt, de redding te zoeken bij gelijkgestemden die mijn zoektocht begrijpen. Een half uurtje filosoferen om mijn onzekerheden te doorgronden; het doet wonderen. En bovendien blijk ik niet de enige te zijn. De persoonlijke ontdekkingsreis verbindt ons allemaal. En daarom blijf ik schrijven, in een vurig verlangen mensen te begrijpen en te stimuleren te genieten van het leven als het grootste geschenk ooit.
