Soms is het gewoon allemaal even te veel. Niet meer en niet minder. Gewoon, te veel. Geen verklaring voor nodig, geen uitleg schuldig. Je hebt meer gedaan dan je fysiek en mentaal aan kon. De dagelijkse tombola heeft je dol gedraaid. En dus neem je even rust, probeer je de gek makende routine te doorbreken en richt je het vizier op een fijner leven, wat dat ook betekenen mag.
Niet jezelf zijn
Onlangs was ik weer de klos. Mijn lijf raasde door, maar ik kon mezelf nauwelijks staande houden. Mijn inwendige systeem werd lam gelegd door een rafelige chaos van losse eindjes die continu in mijn hoofd prikten. Het had gelukkig niks te maken verdriet of ongeluk, integendeel, ik was hartstikke gelukkig. Wat was het wel? Een langere periode waarin ik niet mezelf was, waarin ik vastliep op energie, mensen en tijdsbesteding, waardoor ik verder van mezelf afstond dan mijn ziel begrijpen kon. En ja, wat geldt voor iedereen die genadeloos door jakkert en geen rust neemt? Je lichaam trekt aan de bel en je hebt geen keuze meer: je wordt gedwongen te pauzeren, stapje voor stapje of juist heel abrupt.
Vanuit rust opnieuw leven
In mijn geval begon het allemaal een beetje te duizelen, letterlijk en figuurlijk, en stroomde de energie met bakken tegelijk uit mijn lichaam. Het kwam erop neer dat mijn hersens, die zichzelf een perfect geroutineerde denkwijze hadden aangeleerd, door elkaar werden geschud om tot een nieuwe levensvisie te komen. Door scherp te zijn op de ballast die ik overboord moest gooien ontstond een opening naar een nieuwe compositie van normen en waarden die beter zou passen bij de persoon die ik nu ben, de tijd waarin ik leef en het gezin waar ik deel van uitmaak.
Eerlijk naar jezelf
Mijn hoofd duizelt nog steeds, maar de nieuwe verbindingen worden gelegd. De losse eindjes worden aan elkaar geknoopt en dat voelt wonderlijk goed omdat ik er heel bewust voor kies en me door niemand laat weerhouden. En dat is jarenlang wel anders geweest. Waarom? Omdat ik bang was dat ik er alleen voor kwam te staan, dat niemand me zou begrijpen en ik als zonderling op een kaalgeslagen bodem zou eindigen. Ik kan je zeggen: de realiteit is vele malen magischer dan ik voor mogelijk hield! Eerlijk naar jezelf zijn is een van de moeilijkste opgaven in het leven. Maar op het moment dat je zover bent, barst het door alle voegen totdat de storm gaat liggen en de oase van rust zich openbaart.
Daarom: laat mentale vertwijfeling en fysieke duizeling geen grip op je krijgen. Geef je lichaam de rust waar het om vraagt en durf je eigen normen en waarden onder ogen te komen omdat er áltijd mensen zijn die jou perfect begrijpen.
