Dagboeken. Verbrand. Zeven stuks, één boek per jaar.
Ik zal het moment nooit vergeten. Nagenoeg iedere bladzijde vertelde hetzelfde verhaal. De frustraties binnen relaties, vriendschappen, de onrust in mijn leven. Ik had er genoeg van. Wat had het nog voor zin? Telkens hetzelfde optekenen om er vervolgens niet van te leren.
Inmiddels weet ik dat ik er wel degelijk van heb geleerd.
Maar op dat moment, na het zoveelste schriftelijke relaas over teleurstelling, was het genoeg. Ik nam de stapel boekjes onder mijn arm en legde ze voor de kachel, een donkergroene potkachel die mijn woonkamer voorzag van een onwaarschijnlijke sfeer. Die sfeer zocht ik, niet langer de weemoed in mijn dagboeken. Stuk voor stuk scheurde ik de bladzijden eruit en verdwenen ze in de vlammen van de kachel. In een paar minuten was het voorbij; zeven jaar in zeven minuten.
Gek genoeg heb ik er nooit spijt van gehad.
Ik heb regelmatig teruggedacht aan deze rituele verbranding. Het paste ook wel bij mij: de schepen achter mij verbranden. Vooruitkijken, niet blijven hangen in het verleden. Ik heb wél moeite met de reden achter deze brandstapel. Omdat ik er niet van leerde, telkens hetzelfde opschreef, leek het alsof ik mezelf veroordeelde. Ik was niet verder gekomen, niks geleerd en dus moest ik ophouden met mijn schrijven.
Nu, zo’n drie jaar later, zie ik mezelf weer op het papier dansen.
In een mum van tijd schrijf ik pagina’s vol. Ik laat mijn gevoel spreken en beschrijf alles wat de aandacht verdient. Dit keer is er echter een groot verschil. Nog steeds krijgen mijn frustraties, spanningen of vertwijfeling een prominente plek op het papier, maar… ze worden omringd door dankbaarheid en bewustwording van de gebeurtenissen die mij wél verblijden. En die passages, de spontane lofzang over de positieve ontwikkelingen in mijn leven, brengen mij duidelijk meer warmte dan de vlammenzee die zeven dagboeken in de as heeft gelegd.
Heb jij dezelfde ervaring bij het teruglezen van je dagboeken?
Kom je ook veelvuldig dezelfde overpeinzingen tegen? Veroordeel jezelf dan niet. Ook al realiseer je je het nu nog niet, je hebt ervan geleerd. Bovendien geeft iedere blanco pagina jou een kans je leven van een andere kant te beschrijven. Kies voor de overwinningen, de successen, de verrassingen, de geluksmomenten.
Schrijf een dagboek vol dankbaarheid.
Iedere dag weer. Sta stil bij alle details die de dag kleur geven. Ik weet zeker dat het herlezen van deze pagina’s je nog meer positieve vibes geeft. Zo krijgt je dagboek langzaam een dankbaar gezicht in plaats van een aaneenschakeling van teleurstellingen. Van een wandeling in het bos en een geweldige zelfbereide maaltijd tot aan een zachte kus op je wang en de frisse geur van lavendel. Het dagboek van dankbaarheid staat er bol van!
