Mijn vriend keek me vragend aan: “Je schrijft alleen nog maar over onrust, eenzaamheid en angst, maar je bent zo’n vrolijk mens. Zo ongelukkig ben je toch niet? Waar zijn al die leuke momenten gebleven? Kun je daarover schrijven?
Nu lijkt het alsof je nergens meer plezier aan beleeft.
En we hebben het juist zo goed samen, zo’n mooi gezin.”
Aldus mijn vriend. Hij weet als geen ander hoe ik me echt voel en prikt overal doorheen, maar deze keer stonden zijn ogen somber en zelfs een beetje verdrietig. Ik schrok ervan. Gaf ik hem – met al mijn persoonlijke verhalen op schrift – echt de indruk dat ik ongelukkig was? Dat was absoluut niet mijn bedoeling. Hij moest eens weten hoeveel hij voor mij betekende én hoe immens mooi mijn leven is geworden dankzij hem. Tegelijkertijd vroeg ik me af: is hij de enige met die indruk? Denkt iedereen nu, bij het lezen van mijn overpeinzingen, dat ik een zwaar depressieve vrouw ben die het leven lijdzaam ervaart?
Het leven onderzoeken
Natuurlijk hoef ik me van niemand iets aan te trekken, maar even achterom kijken kan geen kwaad. Creëer ik inderdaad het beeld van een getergde vrouw? Of is de frivole Didie nog steeds zichtbaar in mijn woorden en beelden? Is het eigenlijk wel duidelijk waarom ik diep in mijn ziel kruip om zowel de mooie als ook de duistere kanten van het leven te onderzoeken?
Positieve inzichten
Schrijven is voor mij geen vooropgezet plan. En zeker niet de onderwerpkeuze. Ik schrijf vanuit mijn hart, over mijn diepste verlangens en mijn levensvragen. En ja, die lijken soms vrij heftig, maar zo voelt het voor mij niet. Ik vind het vooral buitengewoon interessant. Daarbij laat het mij onverschillig hoe ‘zwaar’ een onderwerp is. Bovendien probeer ik mijn vraagtekens altijd om te buigen in komma’s of punten, want of het nu gaat over verdriet, doodsangst of de zin van het leven, het is juist de uitdaging om tot een positief inzicht te komen; om iedereen die zich in mijn verhaal herkent te stimuleren het leven te vieren zoals het zich aandient.
Schrijven met een lach
Ik word juist blij van verhalen over kwetsbare momenten. Al schrijvende kom ik ‘in het reine’ met mezelf en klaart de mist op die mijn hoofd vertroebelt. Maar ik begrijp dat een ‘overkill’ aan psycho-filosofie soms heftig binnenkomt. Ik zal eens wat vaker ‘in de spiegel kijken’, want daar is een glimlach te zien die een duizelingwekkende verzameling geluksmomentjes herbergt. Voor mij de uitdaging om dat ook te vertalen in frivole verhalen.
