Mensen vragen wel eens hoe ik nu eigenlijk schrijf, waar die woorden vandaan komen en wat er in mij omgaat? Vooral nu ik het merendeel heb vastgelegd op papier voor mijn boek Zielvol. Nou, er is niks zo moeilijk als het beschrijven van een proces dat voor mij min of meer vanzelfsprekend is. Schrijven ontstaat vanuit mijn hart zonder erbij na te denken. Daar heb je zelf misschien ook wel wat voorbeelden van zoals de manier waarop je je huis inricht, je kinderen opvoedt, les geeft of een evenement organiseert. Als je nadenkt over een – in jouw ogen – alledaagse bezigheid waar anderen je om bewonderen, kom je terecht in de wereld van intuïtie en talent.
Iedereen heeft een unieke gave die inhoud aan je leven geeft.
De manier waarop je daar concreet handen en voeten aan geeft, bepaalt hoe waardevol jouw bestemming zal zijn. Voor mij staat schrijven zo ongeveer gelijk aan adem halen. Doe ik het niet, dan blijft er weinig van mijn persoon over. Mijn geest en lichaam zoeken iedere dag opnieuw naar woorden die invulling geven aan het gevoel dat zich spontaan aan mij openbaart. Daarmee heb ik gelijk een verdraaid lastig punt te pakken want mijn manier van schrijven is niet te plannen. Ik kan een prachtig weekschema maken van onderwerpen die de moeite waard zijn om beschreven te worden, maar als het gevoel er die dag niet is, kan ik beter wat anders gaan doen.
Als mijn geest moet zoeken naar woorden, zonder dat mijn hart ze ondersteunt, wordt het een gekunsteld verhaal. Gemaakt omdat ik bang ben voor de leegte, voor een dwaling in niemandsland, een noodkreet van mijn ego dat vraagt om zichtbaar te zijn in een wereld van continue communicatie.
Erkenning en verhalen
Dat valt niet mee: toegeven dat je ego graag gezien wordt, want in deze wereld lijkt het soms alsof je niet leeft wanneer je ‘onzichtbaar’ bent of dat je er in ieder geval een buitengewoon saai en zinloos leven op nahoudt. Gelukkig ben ik gezegend met talloze vrienden van wie ik weet dat ze een prachtig leven leiden zonder dat het voor de buitenwereld zichtbaar is. Het is hun intieme kring van gezin, familie en nabije vrienden die weet wat er speelt. En daarin vinden zij alle liefde en erkenning die zij nodig hebben.
Woorden op papier
Telkens wanneer mijn ware schrijf-aard het ego overwonnen heeft, komen de woorden als vanzelf. In complete ontspanning word ik overvallen door gedachten die binnen een uur beschreven moeten worden. Meestal bereik ik zo’n gemoedstoestand door te wandelen, reizen, lezen of echt mindful te zijn in de vrije natuur. Ik zie iets voor me, lees een citaat of hoor een opmerking die mij diep raakt. En dat gebeurt altijd vrij plotseling, juist als ik er helemaal niet mee bezig ben. Op zulke momenten steekt een inwendige storm op en moet ik als een bezetene het gevoel een stem geven. Ik tap uit een vaatje van oneindige gedachten en gevoelens die luidruchtig door mijn lichaam wervelen. Pas wanneer het relaas in zijn geheel op papier staat, gaat de storm liggen; er niet aan toegeven is geen optie.
Ontspanning en rust
En daarmee heb ik volgens mij het wezen van een persoonlijke gave blootgelegd, iets dat iedereen gegeven is. Als je jouw ego van je af weet te schudden en je vanuit ontspanning laat leiden door intuïtie, is er geen weg terug. Vergeet niet dat zulke momenten van ‘schepping’ een flinke dosis energie vragen (niet te vergelijken met energie die je ego verbruikt!) en dat je even moet bijkomen wanneer de storm gaat liggen. Dan volgen de voldoening en de rust die laten zien wie je bent.
