Het is zover. Kerst opent haar deuren, met een warm gebaar. Terwijl ik maandag nog schreef over de haast die mij overviel, ben ik inmiddels in het reine gekomen met de rust; dankzij een middag vol aandacht. Voor mijn tweejarige nichtje die binnen enkele minuten zowel ‘goodbye’ als ‘bonjour’ aan haar vocabulaire toevoegde. Voor mijn schoonzus in Hoofddorp en haar familie, die de hartelijkheid zelve zijn. En voor mijn ouders die deze dag wederom een tank benzine leeg reden om bij hun kroost te zijn.
Ik weet nu al dat de komende feestdagen met diezelfde aandacht vervlochten zijn.
Ik heb aandacht voor mijn zoontje die met ontluikende mimiek zijn eigenwijze willetje kenbaar maakt; voor mijn vriend die zonder familie niet functioneert en voor zijn kinderen die van een tafel, kleed en restjes kerstversiering de mooiste kerststal ooit hebben gemaakt.
Afgelopen week moest ik twee gedichten uitzoeken voor de aanstaande doop van onze zoon. De tekst zegt veel over de liefde voor het leven en mijn zoon:
Een engel in het paradijs
Je hebt iets uit de hemel meegenomen,
je hebt iets van een engel meegebracht.
We zien het als je ligt te slapen,
daar in je wiegje midden in de nacht.
We hopen dat wanneer je zult gaan groeien,
dat stukje hemel in je blijft bestaan.
En dat het beetje paradijs van boven
je hele leven mee zal gaan.
Nieuw
Je bent nog nieuw op aarde,
je bent er nog maar net.
En nu al heb je van die aarde,
een stukje in het zonnetje gezet.
Je bent nog klein,
maar al oh zo bijzonder.
Welkom jongen, je mag er zijn.
Wat ben je een klein groot wonder.
Op deze speciale dag,
laten wij je dopen met water.
God zegt; dat je er mag zijn,
en een lichtje bent voor nu en later.
Dankbaar noemen wij je naam,
geweldig dat wij hier mogen staan.
en de belofte mogen beamen,
dat God met je mee zal gaan.
