Waarom gaat een Nederlandse filmmaakster op zoek naar het geluk van de Chinese vrouw? Hoe houd je dat twee jaar vol en lukt het je om uiteindelijk veertig uur materiaal terug te brengen tot 1,5 uur, inclusief alle tegenslagen met vertalen en materiaal? Laetitia Schoofs, een creatieve vrouw die een gesloten wereld openbreekt met enkel een Nederlandse cameraman en kleine Chinese crew. Zij maakte ‘Fallen Flowers Thick Leaves’. Dat moet een bezield regisseur zijn…
Ik interviewde de filmmaker over haar boeddhistische documentaire.
Je hebt me verteld dat je voor deze documentaire was geïnspireerd door Bettine Vriesekoop?
Ik was zelf al geruime tijd gefascineerd door China vanwege de veerkracht die de bevolking moet opbrengen om in honderd jaar tijd zoveel grote omwentelingen te doorstaan. Ik hoorde veel over China, de grootmacht, de politiek, maar nooit iets over de mensen zelf. Ondertussen had ik Bettine ontmoet bij OBA-LIVE, het radioprogramma van de toenmalige Boeddhistische Omroep waar we allebei werkten. Bettine was op dat moment bezig met het schrijven van een boek over de veranderende seksualiteit van vrouwen in China dus 1+1 werd 2.
Wat maakt dat jij zo gefascineerd bent door single vrouwen in China?
Voor het doorzettingsvermogen en de buigzaamheid van vrouwen in het algemeen heb ik groot respect. Hoe ze ondanks tegenslagen toch hun verantwoordelijkheid nemen. Dat komt doordat ik ben opgevoed door een alleenstaande moeder, een buitengewoon krachtige vrouw. Toen ze hoogzwanger van mijn broertje was, en ik nog geen twee jaar, overleed mijn vader plotseling door een auto-ongeluk. De ene week heeft ze haar man begraven en de andere week werd mijn broertje geboren. Liefde en verdriet lagen en liggen zo dicht bij elkaar.
Ik vind haar ontzettend sterk en heb gigantische waardering voor haar, hoe zij tegen de stroom in twee kleine kinderen zelfstandig heeft opgevoed.
Ik herkende deze kracht ook bij de Chinese vrouwen en merkte dat we, ondanks de afstand en de andere culturele en sociale achtergrond, zoveel gemeen hebben. Dat verbindt. En daarom wilde ik ‘de vrouwen vieren’. En laten zien dat hun verlangen naar vrijheid en zelfbeschikking universeel en onomkeerbaar is.
Hoe ben jij aan je hoofdrol ‘spelers’ gekomen?
De producent van mijn film is Chinees en heeft een netwerk in China. Zo hebben we via via oproepen geplaatst waar veel reacties op zijn gekomen. Het bleek dat deze vrouwen een grote behoefte hebben om erover te praten. Vervolgens hebben we veel gesprekken gevoerd en daar weer selectie uit gemaakt. Uiteindelijk vervulde Li Hau de grootste ‘rol’. Omdat zij plotseling, tijdens de film, een diepe persoonlijke ontwikkeling doormaakte.
Missen we nog bijzondere vrouwen in deze documentaire?
Inderdaad jammer dat we niet álle vrouwen die we gefilmd hebben in de documentaire konden laten zien. Zoals de boeddhistische non die het klooster is ingegaan uit liefdesverdriet en moeilijk haar weg kon vinden in de steeds materiëler-wordende samenleving.
Maakte Li Hau ook indruk op jou?
Haar seksualiteit ontluikte zich oor onze ogen en dat was prachtig te zien. Toen ik haar voor het eerst ontmoette, was ze heel fragiel. Ze huilde veel en was zeer bescheiden. Ik twijfelde of we haar moesten filmen, omdat ik bang was dat ze zou breken. Het tegenovergestelde gebeurde: omdat we haar volgden bloeide ze helemaal op. Ze durfde zelfs weer te dromen, iets waar ze in het eerste gesprek eigenlijk geen hoop had, laat staan een tweede liefde.
Lia Hau voelde zich namelijk altijd verplicht te gehoorzamen aan haar man, haar zoon en eigen vader, een principe dat het Chinees Confucianisme dicteert.
En dus stond ook Li Hau helemaal onderaan de hiërarchie. Erover praten is ook een groot taboe: je hangt de vuile was niet buiten. En dus is het bijzonder dat Li Hua haar verhaal voor het eerst aan ons vertelt.
Wat heb jij op persoonlijk vlak geleerd van deze film?
Dat we niet veel van elkaar verschillen en veel van elkaar kunnen leren.
Wat is er ‘Laetitia’ aan deze film?
Moeilijk te zeggen van jezelf, maar ik denk dat ik heel dicht bij de vrouwen kom.
En daar kan ik aan toevoegen dat Laetitia een film heeft gemaakt waarin ze vrouwen en hun doorzettingsvermogen viert. Juist door er uren, maanden en jaren aan te werken is zij zelf een krachtig voorbeeld geworden van zo’n vrouw. Een wereldse denker en doener.
