Ondanks een avontuurlijke jeugd te midden van de weilanden in Alverna (Wijchen), heb ik een onverklaarbare liefde voor de kust. De zwijgende vergezichten, zijdezachte duinen, zilte zeelucht en wilde schuimkoppen; alles wat het leven karakter geeft. Juist daarom verkies ik het strand regelmatig boven de nabijheid van al het andere (zoals stad, winkels, park, theater). Weer of geen weer: Didie en de kust kunnen niet zonder elkaar.
En daarom zoeken we elkaar minimaal één keer per maand op.
Het recent verschenen boek ‘365 Kust‘ maakte mij opnieuw bewust van deze heimelijke liefde. Telkens als ik een foto of film zie met de verlichtende aanblik van de kust, raak ik in een fijnzinnige stemming. Daarom was ik hartstikke happy toen het recensie-exemplaar op mijn deurmat viel. En wat blijkt: 365 Kust is een omvangrijke bloemlezing van de Belgische stranden en polders met een ongekend compleet overzicht van alle hotspots. Let op: absoluut géén lichtgewicht pocket om zomaar even in je tas te gooien, maar wel een indrukwekkend naslagwerk waarmee je een gevarieerde kust-toer uitstippelt.
Nooit geweten dat onze zuiderburen zoveel te bieden hebben.
Van sterrenrestaurants en sublieme patissiers tot creatieve speurtochten en bijzondere hotelhoeves. Klaarblijkelijk gaat er heel wat moois schuil achter het Belgische getij.
Overigens beperk ik me doorgaans tot de Nederlandse kust. Onlangs bezocht ik binnen een week Ouddorp, Scheveningen én Kijkduin; vanwege de dringende behoefte aan een stevige voorjaarsbries; om de hardnekkige 2014-restjes uit mijn hoofd te blazen. Nou, het lukte best aardig. Maar… dat is ook wel eens anders geweest:
Oostende, zo’n vijf jaar geleden.
Ik moest en zou een lang weekend solo naar zee gaan. Naar een prachtig hotel direct aan zee (Thermae Palace). Ik scheurde in mijn cabrio van Nijmegen naar de Belgische kust en liet mijn eenzaamheid en onrust achter. Althans, dat hoopte ik. Eenmaal gesetteld in mijn riante suite en voorzien van een koffie in de brasserie was de leegte in mij vele malen groter dan ik had voorzien. Ik ben zelfs een dag eerder teruggereden. Ik kon niet wachten tot ik de sleutel in de deur van mijn vertrouwde huisje zou steken.
Dat maakt de kust juist zo boeiend.
Iedere keer weer een confrontatie met verzwegen gevoel. Vorig jaar kwam ik mezelf wederom tegen: met zoontje naar een vakantiepark in Kijkduin. Ik had immers enkele vrije dagen en wilde zorgeloos naar zee. Mijn vriend en ouders kwamen op bezoek, maar ik moest ook enkele solo-nachten overbruggen. De nabijheid van mijn zoontje maakte veel goed, maar wat een treurnis. Ik kon niet verhelpen dat ik me enorm alleen voelde; ‘s avonds in mijn bungalow…
Inmiddels heb ik mijn lesje geleerd.
De kust blijft een musthave voor de nodige reflectie op alles wat het dagelijks leven mij voorspiegelt. Maar de nacht? Die breng ik door in mijn eigen Brabantse bedje. Of, in een pittoreske Belgische Hoeve bij het strand, maar dan wel vergezeld door mijn gezin.
