Dit is het moment om te onderzoeken wat jouw persoonlijke lessen zijn tijdens de corona crisis. In mijn notitieboekje staat al wekenlang de vraag: Wat heb ik gemist tijdens de corona crisis? En die vraag heeft nu een antwoord nodig. Nog niet eerder heb ik zo’n wereldwijde crisis meegemaakt waarbij alles op slot ging. Het heeft me gedwongen tot een lifestyle die ik eerder niet voor mogelijk hield.
Voordat ik me richt op een toekomst zonder corona wil ik er iets van leren.
Deze periode heeft zoveel impact op individueel en collectief niveau, dat ik me verplicht voel er iets mee te doen en er als mens door te groeien. Zonde om deze bizarre ‘kans’ met persoonlijke lessen te laten liggen. En dat geldt voor iedereen die hier doorheen is gegaan. Dit is het moment om je brein te prikkelen. Je gevoelens en gedachten zijn nu nog actueel. Stel jezelf de vraag: Wat heb ik geleerd tijdens corona? Wat heb ik gemist en wat vooral niet!
Mijn persoonlijke lessen gedurende crisistijd:
Naast talloze eigenaardigheden over mezelf, mijn ondernemerschap en nog heel veel meer heb ik ontdekt dat sporten een van mijn belangrijkste uitlaatkleppen is (naast dagelijks creëren). Jarenlang heb ik aerobicslessen gegeven en de laatste jaren vooral hardgelopen vanwege het gemak en de tijdswinst om direct vanuit de voordeur te kunnen sporten. Zonder die bewegingsvrijheid ga ik zelf op slot, want tijdens het sporten stroomt alle achtergebleven energie door mijn lijf.
Ik voel me ‘alive‘.
Gedurende de corona crisis kwamen er steeds meer berichten binnen over een totale lockdown in Europese landen: alleen nog naar buiten om boodschappen te doen of voor noodzakelijke ritjes. “Als dat in Nederland gebeurt, rijd ik ‘s nachts naar een weiland om te joggen”, zei ik wanhopig tegen mijn man.
Gelukkig hoefde ik er ‘s nachts niet op uit en mocht ik gedurende de crisis gewoon een rondje rennen in de buitenlucht.
In het begin kwam ik nauwelijks iemand tegen, de laatste weken was ik drukker met begroeten van mede-joggers dan met het bijhouden van mijn kilometers. Het leek wel of heel Nederland het gemak van joggen had ontdekt (net als skeeleren en skaten). Het leerde mij dat sporten een vorm van vrijheid is die mij ontzettend dierbaar is.
Nog een persoonlijke les: fysieke en mentale weerstand bepalen mijn fundament.
Hardlopen in de regen of tijdens stormachtig weer? In de hitte of bij stevige wind? Ik zette door. Weerstand opbouwen en mezelf uitdagen. Elke dag opnieuw. Niet bij de pakken neerzitten, maar aan de slag om mijn gezin een positief voorbeeld te geven. Zo ook met mijn voeding. Plantaardig, minder vlees en zoveel mogelijk van het seizoen, waar mogelijk wapende ik mij tegen alles wat me aanviel. Na ooit een jaar thuis gezeten te hebben als dertiger met een uitzonderlijke auto immuun ziekte, weet ik genoeg.
Ik heb er de afgelopen weken alles aan gedaan om gezond te blijven en weerstand op te bouwen. Een paar keer per dag naar buiten, in beweging blijven, mijn mind rustig houden en gevarieerd eten. Zo ging ik zelfs aan de slag als boeddhistische keukenprinses. Met mijn man kookte ik een aantal boeddhistische recepten uit het klooster en verrasten we het gezin en elkaar met nieuwe kooktechnieken, smaken en gezonde ingrediënten.
Ook mentaal werkte ik hard door aan mijn fundament.
Mijn gedachten vertelden me voortdurend negatieve berichten, al dan niet gevoed door de eenzijdige berichtgeving in de media, ik wapende me ertegen. Ik consumeerde alleen feitelijke informatie van teletekst en keek naar de persconferenties. Angst zaaiende social media liet ik links liggen. Ik koos voor betrouwbare bronnen en deed mijn eigen huiswerk. Ik luisterde naar mensen die hun sporen hadden verdiend en haalde inspiratie uit oplossingsgerichte opiniestukken. Zodoende maakte ik keuzes vanuit kalmte, niet vanuit angst.
Gezinsleven en familie in crisistijd, ook dat heeft me wijzer gemaakt.
Het gevoel werd steeds sterker: aandacht, liefde en een glimlach overwinnen alles. Wat deed het pijn om mijn ouders niet meer vast te kunnen houden wetende dat zij zich ernstig zorgen maakten over het virus. Er ontstond een gedwongen afstand, terwijl we met ons Bredase gezin juist verplicht samen moesten zijn. Dat was vaak verwarrend, vooral vanuit onze situatie als samengesteld gezin met het komen en gaan van kinderen tijdens de wisseldagen. Toch bleven we met z’n allen overeind. Omdat we aandacht hadden voor elkaars vragen, vanuit liefde de dagelijkse onrust te lijf gingen en de dag altijd eindigden met een glimlach.
Was dat makkelijk vol te houden? Nee, buitengewoon vermoeiend.
Ik ben blij dat het dagelijks leven nu weer wat ruimte geeft. Het samenzijn was wel leerzaam en positief voor ieders persoonlijke groei. Door niet voor elkaar weg te lopen, maar de dag met elkaar te moeten delen, bleven we in gesprek. We leerden elkaar beter begrijpen. De ene week waren we met z’n drieën, mijn man, ik en onze zoon. En de andere week met vijf: de kinderen van mijn man erbij vanwege zijn co-ouderschap. We hielden rekening met elkaars werk en schoolopdrachten. Ondertussen zorgden we voor een gezonde structuur in de dag met eten, beweging, ontspanning en momenten waarop iedereen afzonderlijk ‘z’n eigen ding kon doen’. Daar was ik vooral erg blij mee.
Was er onenigheid of ruzie, dan werd het uitgesproken.
Iets dat ik overigens altijd heb gedaan, maar nu liet ik er minder tijd overheen gaan. Want spanning in huis is voor iedereen voelbaar en infecteert dat het hele gezin. Daarom werden brandjes gelijk geblust en oplossingen gezocht voor kleine en grote uitdagingen.
Het gemis van mijn ouders was gedurende deze crisisperiode moeilijk op te lossen.
Door het digitaal delen van aandacht en liefde bleven we verbonden. Al hield ik mezelf groter dan ik eigenlijk was. Tijdens Pasen kwam ik daar achter. Elk jaar hebben we een paasbrunch. Voor mij als liefhebber van bakken, brood en zoetigheid een hoogtepunt dat concurreert met sinterklaas op de lijst van favoriete feestjes. Ik had de ontbijttafel feestelijk gedekt en er wat gezelligs van gemaakt. Eenmaal aan tafel pakten we facetime erbij en wensten we mijn ouders ‘Vrolijk Pasen’.
Niet eerder had ik gehuild tijdens corona, maar nu kwamen de tranen.
Eindelijk gaf ik het toe: “Ik mis jullie.” Mijn lieve ouders die, zoals bij iedere facetimesessie verwachtingsvol naast elkaar zaten met een van mijn vaders schilderijen op de achtergrond, troostten mij via het wifi netwerk. Op dat moment voelden hun aandacht, liefde en knuffel net zo warm als fysiek thuis.
Door dit gemis heb ik nog iets geleerd.
Als je ontdekt wat je mist, zijn er ook altijd dingen die je niet mist! Daarom mijn top drie van de dingen die ik zeker niet heb gemist:
De agenda planning
Voordat het crisis was, namen mijn man en ik elke zondag de weekplanning door. En dagelijks checkte ik onze papieren agenda om het gezinsleven te coördineren. Tijdens corona raakte die agenda leger en leger tot op het moment dat de agenda zelfs in de la bleef liggen. Geen afspraken, verplichtingen, ditjes en datjes: leeg! Wat een verademing.
Mijn kledingkast
Vlak voor deze pandemie werkte ik nog aan een project bij Max Havelaar. Drie keer per week naar Utrecht met de trein of auto om netjes gekleed te verschijnen bij vergaderingen en kantoorsessies. Iedere ochtend speelde ik dezelfde radio tune af: ‘Wat moet ik aan vandáááág?’ Meestal kwam er geen antwoord. Uiteindelijk wist ik er iets van te maken, maar het was niet mijn favoriete hobby. Tijdens corona was de keuze eenvoudig: spijkerbroek of joggingsbroek. Met een T-shirt of een trui. Makkelijke schoenen aan en klaar was deze vrouw. Ondertussen werd de stapel wasgoed behapbaar, de wasjes beperkt en opvouwen een relaxed klusje. Gezien de eenvoud blijf ik voorlopig bij de jeans of sweat pants. Mijn man doet niet anders en samen zijn we eraan gewend. Nu nog dezelfde regenjas op de fiets en we zijn klaar voor ons pensioen.
Uitjes bedenken
Sinds er kinderen in ons leven zijn, stellen we (te) vaak de vraag: Wat gaan we dit weekend doen? Het antwoord werd eenvoudiger dan ooit: Niets. We blijven thuis. Ideaal! Het was even wennen zonder speeltuin en terrasjes, maar als we eerlijk zijn hebben we het niet gemist. Thuis gek doen bleek veel leuker en vooral minder vermoeiend dan iedere keer iets bedenken. Tijdens corona mocht en kon er niets. Uit in huis en tuin.
Mijn hersenen kregen een nieuwe taak: creatieve oplossingen voor een speelthuis.
Dat was op mijn lijf geschreven. Ik houd van uitdagingen. Het trottoir werd een hinkel experiment (je kunt ook hinkelend twisten, met je handen op de grond, jumpen en heel veel meer). Ringen gooien in de bomen voor extra punten. Toepen leren aan ons zoontje van zes om daarna van hem te verliezen! Hoelahoep als basketbalring met privéles door mijn man, verstoppertje doen met Furby (wie kent haar niet, de pratende pluizenbol die verboden moet worden) of de make-up doos laten testen door het hele gezin.
Ik heb geleerd dat met z’n allen thuis meer ontspanning geeft dan massaal de hort op.
En dat een picknick in de voortuin met zelfgemaakte tompoucen (niet als zodanig herkenbaar helaas) veel meer voldoening geeft dan een prijzige hap op het terras.
Nog even dit over persoonlijke lessen: als je straks weer in de file staat, moet wachten in de rij bij de Efteling, discussies hebt tijdens de vergadering of merkt dat alle ligbedjes bij het zwembad bezet zijn, denk dan terug aan deze periode. Je leven is waardevol vanuit alle eenvoud. Zie het gewone in het ongewone. Niets is vanzelfsprekend.
