Ik zat tegen je aan. Mijn ogen vielen dicht. Even wist ik niet meer wat de wereld aan het doen was. Het denken had me verlaten. Ik ‘was’ alleen nog maar. Bij jou. En ik voelde in alle ongedwongenheid hoeveel het voor mij betekende om samen te zijn. Zonder bescherming. In complete breekbaarheid, verzonken in jouw lichaam, omdat jij mij nooit kwetsen zou. Die absolute zekerheid maakte dat ik voelde wie ik was en dat ik niemand anders hoefde te zijn.
IJsland, het schilderij
Een gouden licht opende mijn ogen in een zachte vertraging. Alsof ik naar de penseelstreken van een surrealistisch schilderij keek. Het wolkendek van de wereld gekleurd in schitterende nuances die mijn ogen nog maar net onderscheidden van de ruimte waar ik zelf was. We waren onze wereld ontstegen, of misschien juist binnengetreden. Letterlijk deze keer, met een comfortabel vliegtuig vanuit IJsland op weg naar huis.
De horizon van de vulkaan
Met een schuin oog keek ik naar de documentaire die zich afspeelde naast mijn vliegtuigstoel. Horizon, over het werk van Georg Guðni. Een silhouet van olieverf waarbij de horizon als een magische lijn zowel het begin als het einde van ons bestaan definieert. Nog geen dag geleden stond ik zelf middenin dat schilderij. Een landschap vol geisers, vulkanen, watervallen en een onvoorspelbare zee die met grof geweld laat zien dat wij de dienaars van de natuur zijn. Ik hoorde de schilder vertellen over de meditatieve werking van zijn kunst, het opgaan in de zuurstof die het landschap uitademt om zelf te kunnen leven. Het leek een fragiel schouwspel waarbij hij zelf verdween in de horizon om nooit meer op het aardse aanwezig te zijn. Hij inspireerde mij, zijn focus, een lange weg vanuit zijn jeugd naar een leven dat voor hem betekenis heeft.
Ik liet mijn hoofd weer rusten op jouw schouders. Je warmte kroop via mijn kleding door mijn lichaam. Het liet mij voelen wat betekenis is.
Opgaan in de horizon tussen jou en mij waardoor er geen einde meer is. Enkel liefde.
