Vakantie en vrienden, een combinatie die voor mij niet zo vanzelfsprekend is. Lekker weg en ontspannen heeft voor mij een compleet andere betekenis wanneer het een reis met (of naar) vrienden betreft. Ik herinner mij te veel vakantiedrama’s waarbij vriendschappen glansrijk sneuvelden.
Dag vriendschap, vaarwel vakantie en de groeten aan mijn bankrekening.
Gelukkig is het merendeel van deze vriendschappen – door het verstrijken van tijd – hersteld en zijn de soms onuitgesproken problemen verdwenen als sneeuw voor de zon. Maar ik kan me nog haarfijn herinneren dat er regelmatig grove barsten in de ogenschijnlijk hechte band ontstonden waardoor ik dringende behoefte had aan een periode van lange radio stilte bij thuiskomst (en ik vermoed dat het meestal wederzijds was).
Omdat ik het ronduit moeilijk vond mezelf te zijn tijdens een gezamenlijke vakantie, gaf ik er de voorkeur aan die tripjes te mijden.
Daarbij maakte het trouwens een groot verschil of mijn vriend deel uitmaakte van het reisgezelschap. Wat dat betreft is hij toch een beetje mijn partner in crime. Zint het mij niet, dan vindt hij er meestal ook niet zoveel aan en helpen we er elkaar doorheen.
Tot zover het verleden, want bij alles wat het leven mij voor de voeten werpt, probeer ik gaandeweg een nieuwe richting te vinden. Zo wilde ik ook perse lering trekken uit mijn vakantieverleden. Okay, het heeft even geduurd en ik heb het thema lang gemeden, maar ik heb de ‘koe opnieuw bij de horens gevat’ en bedacht dat ik het wederom een kans zou geven: mezelf zijn, de vriendschap koesteren en de bankrekening eervol plunderen.
En dus vertrok ik samen met mijn vriend en zoontje naar het Deense dorpje Kerteminde.
Daar zouden we vijf dagen vakantie vieren bij Rob en Marriëtte, mijn vrienden die vorig jaar naar Denemarken geëmigreerd zijn. Ik kan je zeggen, zoals met veel gebeurtenissen in mijn leven: opnieuw proberen en verrast worden door je eigen ontwikkeling, geeft meer energie dan al die keren ervoor dat het mislukte! Daarom mijn bericht, om te laten weten dat ongenoegen uit het verleden geen leidraad mag zijn voor de manier waarop je nú in het leven staat.
Deze keer ben ik niet alleen mijn leven dankbaar, maar vooral ook dat van mijn vrienden en hun kinderen, bij wie ik samen met mijn vriend en zoontje een paar dagen op vakantie mocht zijn begin dit jaar.
Het was een prachtige trip waarbij ik het grootste deel van de tijd mezelf kon zijn.
En ik mocht me onderdompelen in de briljante eenvoud van ‘vakantie en vrienden’ zonder dat mijn vriend een buffer hoefde te zijn. Ik ben mijn vrienden dankbaar voor een heerlijke vakantie in een Deens huis waar ik me thuis voelde. Een plek waar ik vol aandacht mocht genieten van elkaar en de kinderen. Rijkdom op een bijzondere plaats verborgen op het idyllische platteland. Een innemend tafereel aan de rand van de bossen waar de tinten van de natuur geen filter nodig hadden. Het verdrong alle donkere hoekjes in mijn hart en opende een vergeten herinnering aan mijn jeugd, aan de wandelingen in de bossen, het rennen over weilanden en het rollen in de sneeuw.
Het was alsof de rauwe noordelijke natuur in een warme zuidelijke stem tegen mij sprak.
Alsof ze mij op weg hielp naar huis, het thuis van mijn vrienden, een negentiende-eeuws landhuis dichtbij de ijskoude zee en donkergroene bossen waar de uil en de fazant tegen middernacht de laatste wakkere zielen toespraken. Deze vakantie bracht mij dichter bij de kinderlijke onbevangenheid en het volwassen zelfbewustzijn van jong en oud, middenin de ontdekking van het leven, aftastend in een onbewust verlangen samen te zijn en met elkaar te beseffen dat vakantie en vrienden wonderlijk puur kan zijn.
Voor de liefhebbers enkele beelden van de Deense natuur en Kopenhagen:
