Het leven neemt soms vreemde vormen aan en verrast je waar je bij staat, maar één ding is zeker: ware liefde is de bron van al het moois dat blijft bestaan. Ik heb een lange weg afgelegd om de ware liefde te vinden – soms leek mijn pad zelfs onbegaanbaar – maar ik heb nooit opgegeven. Ook niet tijdens de eenzame feestdagen in december. Ik dacht altijd: Didie, jij mag nog op zoek, jouw lot is nog niet beschreven: De liefde gaat jou ooit nog vinden!
Ik schrijf hierover omdat ik best veel meiden ken die enorm opzien tegen de feestdagen, omdat ze alleen zijn.
En niet sinds kort, nee, ze zoeken al jaren naar hun soulmate. En dat doet pijn. Want ik ken dat verlangen. Je kunt verdriet hebben om alles wat het leven je afneemt, maar het gapende gat van het verlangen naar die ene liefde, die er altijd voor je zal zijn en van je houdt omdat je bent zoals je bent, die leegte kan snijdend zijn en je verlammen.
Ik heb er jarenlang verdriet om gehad.
Om die leegte. Niet alleen in de zeven lange jaren dat ik alleen was. Zelfs tíjdens kortstondige relaties bleef de pijn in mijn hart steken en roepen om de ware liefde. Ik hield mezelf bezig, maar ik wist wel beter. En daarom was het in 2011 genoeg, na jaren van teleurstelling en verdriet. Ik zei tegen een goede vriendin: “ik wil een vriend met wie ik plezier kan hebben”, want dat was het enige wat nog telde. En alsof het hele universum zich samenspande om mij te helpen, verscheen niet veel later de man die mijn hart veroverde. Andrew, een prachtig mens met een hart van goud, een uitstraling die verder reikt dan de meest intense zonnestralen en het vermogen om samen met mij iedere dag te eindigen met… een lach.
Hij is mijn ware liefde.
We zijn nu bijna vijf jaar samen, hartstikke gelukkig, maar ik roep op deze plek de pijnlijke eenzaamheid van voorbije jaren in herinnering. Omdat er genoeg meiden zijn die zich, net als ik destijds, nog steeds eenzaam voelen en niet begrijpen waarom zij hun ware nog niet gevonden hebben. Want dat vroeg ik mezelf ook af. Bovendien: ik had een hele duidelijke behoefte aan een eigen gezin en die wens was natuurlijk niet eeuwig houdbaar. Met de ervaring van nu en de zoektocht van toen, besef ik me nu pas waarom het zo lang heeft moeten duren.
In de loop der jaren – van puber tot vrouw – had ik een beeld van mezelf ontwikkeld.
Een zelfbeeld dat vooral gevormd werd door de mening van anderen, over hoe ik moest zijn, wie ik was en … wat voor een man daar bij hoorde. In mijn geval een imago van uiterlijke schijn, want dat had ik zelf aardig in de hand gewerkt door deel te nemen aan modeshows en miss verkiezingen. Niet zozeer omdat ik uiterlijk belangrijk vond, maar omdat ik zin had in avontuur.
Desondanks hing het label uiterlijk aan mijn naam en deed ik er alles aan om er verzorgd uit te zien. En daar hoorde natuurlijk een stoere man bij met de juiste looks, de beste brains, een geweldig karakter en nog heel veel meer. Nou, dat bestond dus niet. Dat is zoiets als zoeken naar de goeroe van de liefde met de looks van een Romeinse veldheer.
Omdat ik zo sterk vasthield aan het perfecte plaatje, liep iedere zoektocht op een fiasco uit.
Menig vriendje hield er zelfs een dubbelleven op na en dacht aan alles en iedereen behalve aan mij. Pas toen ik ging werken aan het beeld dat ik van mezelf had, en erachter kwam wie ik echt was, opende ik mijn ogen voor de man die ook ‘echt’ was voor mij. En wat bleek dat te zijn? Een man met wie ik kan lachen, om de stomste dingen en op de meest ongepaste momenten. Mijn leven heeft een glimlach nodig. Oók als ik samen met mijn vriend in het bejaardenhuis zit en we er alles behalve perfect uitzien.
Je kunt zo hard zoeken als je wilt, maar als je vasthoudt aan een zelfbeeld dat niet waar is en gestoeld op ‘valse’ overtuigingen, blijft je zoektocht een hobbelige weg vol teleurstellingen.
Ik heb er vele jaren over gedaan, maar pas toen ik onder ogen kwam wie ik werkelijk was, ging het leven op zoek naar de ware; een partner die mijn karakter versterkt en onvoorwaardelijk respecteert. Dat is het begin van onbegrensde wederzijdse liefde waarbinnen je sámen groeit.
Daarom: begin met eerlijk te zijn tegen jezelf.
Ondanks de snijdende pijn ben ik er altijd in blijven geloven en daarom heb ik het ook gevonden. Laat je masker vallen en durf te zien wie je echt bent. En vergeet niet dat ik mijn ware liefde heb gevonden ‘dankzij’ alle relaties die eraan vooraf zijn gegaan. Want juist door het veelvuldig falen in de liefde heb ik geleerd dat ik eerlijk moest zijn over wie ik zelf was en wat ik wilde, voordat ik een man kon vinden die eerlijk tegen mij zou zijn.
