Ik zie een Chinees logo op de tenues van de Zuid-Europese helden in de Champions League. De kinderen praten over hashtags waarna ze smeken om een boterham met pindakaas. En de originele Amerikaanse BBQ saus komt via Noord-Europa de huiskamer binnen. Ondertussen brengt de nieuwslezer het grote ‘hoera’ omdat de economie met een paar procent aantrekt.
Een Nederlandse jongen reist af naar Nepal om voor verloren weeskinderen te zorgen.
Een team BN’ers is tevreden tijdens een show. Omdat ze via Google hebben ontdekt dat de meneer in de rolstoel aan dunnevezel-neuropathie lijdt, iets dat het huisartsenteam niet geraden heeft. Op de radio vertelt een blinde jongen over zijn internationale succes als gamer; omdat hij zijn zintuigen heeft geleerd te leven in de duisternis van geluid. Bij de HEMA staat een stoepbord: Redbull met knakworst. De loempiaverkoper kan er niet tegenop. Thuis maken mijn zoontje en ik pindakaas van een zakje ongezouten pinda’s en een scheutje sesamolie.
De kabinetsformatie gaat nog even door, de samenwerking komt maar niet tot stand.
In de lucht verschijnt een zwerm vogels in een democratische dans waarbij ieder ego ontbreekt. Een blanke man bewondert een getinte vrouw die het ondanks hinderlijk racisme heeft gemaakt. Haar huidskleur zegt hem net zo weinig als het kleurverschil tussen zijn groene ogen en die van zijn zus. Een data-analist wordt bewonderd om zijn cijfers voor het CBS. In de oerwouden van Zuid-Amerika zoekt een archeoloog naar de intellectuele geheimen van een inheems volk. Een boeddhist in Frankrijk spreekt voor honderden zielen over daden die ertoe doen en in een uitgestorven kerk vraagt de pastoor om naastenliefde van hetzelfde soort.
Iedere avond kijk ik stiekem in het bedje van mijn driejarige zoon.
Dromend over de brandweer en bergen chocola. Ik staar uit het raam en zoek de maan. Om de magie van licht en duisternis nog even te zien. Met een gebogen streepje vlamt het mijn wereld binnen, vol verlangen naar eenheid; tussen alles en iedereen die het wonder leven ervaren kan. Samen met miljarden andere zielen ben ik aan de aarde ‘gekleefd’ en onderworpen aan het luchtledige waar alle dimensies verdwenen zijn. Ik mag proeven van water, vuur, aarde en lucht. Zonder dat het voorwaarden kent.
De volgende avond leg ik een laatste houtblok op het smeulende vuur.
De vlammen laten een suizend geluid horen en verleiden mijn gezicht. De regen trekt mijn aandacht. Evenals het groen dat lijkt te juichen bij zoveel overdaad. De tv staat op pauze en mijn vingers gaan aan. Op zoek naar woorden en papier. Hopend op het einde van de afzondering. Een mensheid waarin we samen bestaan.
