De enige manier om te bereiken wat je echt wilt, is het echt willen. Eenvoudiger kan niet, zou je denken. Maar er schuilt meer achter een persoonlijke missie dan een flinke dosis wilskracht. Want ook al schreeuwt je hart oorverdovend luid om gehoord te worden, de complexiteit van je geest houdt je gretig gevangen. Wie gaat er winnen?
De beproeving van de wil
In het ideale scenario benut je al jouw denkvermogen om gehoor te geven aan je gevoel. Voelen, denken en doen. Een ideale drie-eenheid die vormgeeft aan wie jij bent, misschien wel ‘je ziel’. Je wordt ermee geboren en neemt het mee naar een plek die voor jou eeuwigheidswaarde heeft. De weg ertussenin is je beproeving en bepaalt waarom je op aarde bent. Het doet me denken aan mijn navigatiesysteem. Neem ik de kortste route, de economische, de snelste en welke obstakels wil ik vermijden? Wat zijn de belangrijke markeringen en hoeveel controle wil ik onderweg? Ben ik die vrouw die via het landweggetje sukkelt van onbegaanbaar pad naar straat zonder huis of jaag ik via de snelweg rakelings langs de flitspalen om na een tankstop mijn record te verbeteren.
Welk spoor laat ik na?
In dit geval denk ik aan Anouk Tates, de vrouw die mij tot deze gedachten brengt. Want zij werd letterlijk doodongelukkig van het spoor dat zij achterliet. En nam daarom een andere weg. Noodgedwongen en tegelijkertijd vrijwillig, omdat ze niet langer kon leven met de helse pijn in haar hart.
Herboren als vrouw
Afgezien van haar Koreaanse uiterlijk hebben Anouk en ik veel gemeen. Al weet zij dat niet. Ik bezoek haar immers om haar verhaal te horen, niet het mijne. Maar de herinneringen die zij oproept, zijn opmerkelijk gelijk. Anouk komt uit de reclamewereld, in het westen van ons land. Ze bedacht flitsende campagnes waarmee ze iedere illusie verkopen kon; die van een gefabriceerd leven zonder waarheid. Het brak haar op en maakte haar van binnen kapot. Gevangen in de hersenschim van haar eigen welvaart zakte ze in elkaar. Uit het veld geslagen en opgevangen in de geestelijke zorg. Anouk was ‘uit’. Op datzelfde moment ging er iets ‘aan’. Want haar zelf mocht er eindelijk weer zijn. Een herboren zelfbewustzijn. Iets waar ze als kind altijd vaardig in was geweest, maar dat verloren was gegaan in de omgeving en maatschappij.
Wanhopig leven
Het gymnasium had ze gedaan, de perfecte voorbereiding op een studie Recht. En toch, de ‘vragende’ Anouk wilde niets liever dan een sociale scholing op de pabo, maar dát paste niet bij het gepolijste plan. En zo werd haar verlangen stiller en reageerde ze niet meer op de stem van haar hart. Ze volgde een leven zonder te leven.
Totdat de wanhoop haar te veel werd.
Ze kon kiezen: onbewust leven zonder verlangen (met alle mentale gevolgen van dien) of stil worden om te luisteren naar wat er gefluisterd werd. Ze koos het laatste en het lukte haar om de bemoedigende woorden in haar lichaam te verstaan. Deze hartenkreten verlangden naar een puur leven dichtbij de natuur, waar ze kon dansen op de ritmes van het seizoen. Een plek om een hechte familie te vormen, eerlijk en veilig voor iedereen. Waar ze dag in dag uit mocht leven om te leren van mensen en de aarde, die er altijd voor haar zouden zijn.
Veilig en welkom thuis
Die plek vond Anouk in het Brabantse Rijsbergen, in haar ‘Boshuis’ met maar liefst 1 hectare grond en een eigen bos. En ze woont er niet alleen. Ze deelt haar missie met twee geweldige dochters en een lieve man. Iedere dag werken ze op het land en leren ze van de natuur. En ze bieden gelijkgestemde mensen een verblijf in een sfeervolle yurt, waar ze ook regelmatig zelf een weekje slapen. En als het gevraagd wordt faciliteren ze organisaties die er voor hen toe doen. Altijd welkom zijn de kinderen, waar ook vandaan. Misschien ooit op hun school, Anouks grote droom.
Mijn herinneringen
Terwijl deze energieke en ambitieuze vrouw me rondleidt door haar paradijs, dwarrelen de herinneringen door mijn hoofd. Ik denk aan het bosje waar ik vroeger speelde, een plek waar ik de tijd altijd vergat. Aan mijn keuze voor het hbo na mijn gymnasium. Aan mijn status en salaris waar ik niet gelukkig van werd. En de vragen over hoe het anders kon. Ik denk aan de straatkinderen die ik fotografeerde in een armoedig deel van Tibet. Aan mijn bodemloze put vanwege eenzame angst en pijn. En aan de kwelling die ik nog steeds voel bij elk kind dat niet wordt gezien. En aan de keuze die ik maakte. Makkelijk zeker niet. Om voortaan te koersen op kalmte en iedere vorm van geluk.
Omgaan met chaos
Niet dat Anouk en ik nu eindeloos vredig zijn. Dat zou ons ook niet staan. Het is zoals Anouk zegt: iedere fase vraagt om een nieuwe manier van omgaan met. En dat lukt Anouk vrij goed. Vastberaden en doelgericht. Ik ken dat gevoel. Omdat er geen weg terug is en ik niet anders meer wil. Aan wilskracht alleen hebben we allebei niet genoeg. Oude herinneringen en nieuwe confrontaties brengen ons nog steeds van slag. Maar, we hebben iets extra’s gevonden, goed verstopt in het diepe dal: veerkracht en onuitputtelijke moed. Zodat we ons hart nooit meer negeren, de overduidelijke winnaar van deze strijd.
