Een tikkeltje zenuwachtig, onbeschrijflijk euforisch, grenzeloos nieuwsgierig, gloeiend van intense warmte en sprakeloos van verlangen. Zo voel ik me als ik zachtjes de deurklink van zijn kamertje omlaag duw: daar ligt ons geschenk, Christopher. En dus ben ik nu moeder van een jongen, onze pasgeboren zoon.
Een flexibele geest
De geboorte van ons mannetje kende een pittige aanloop. Maandenlang was ik tot niets meer in staat. Iedere avond opnieuw sprak ik mezelf toe: “Houd vol, je gaat het einde halen.” Ik ben een doorzetter, maar deze negen maanden waren alles behalve zaligmakend. Alle details doen er nu niet meer toe, maar het was zwaar, loodzwaar.
Ik wist echt niet meer waar ik het moest zoeken.
Ik zakte diep weg, maar, ik kwam weer boven. Het is waar: het lichaam is sterk, maar de geest… Oersterk. En flexibel. Als je lichaam niet meer veert, zorgt je geest ervoor dat je het toch aankunt. Het leven kan je voor de gek houden, maar je geest stemt je rustig en wordt op zulke momenten je grootste bondgenoot.
Het geschenk, een zoon
Het is een grote sprong van die ellendige tijd naar de dag van vandaag. Maar… het is vandaag! En dat is geweldig. Dankzij de oerkracht en de compassie van iedereen die mijn pad doorkruiste gluur ik nu binnen bij het kamertje van een prinsje dat zijn kroontje al ver voor zijn geboorte droeg. Onze ‘blessing in disguise’. Een zoon. Met tien vingertjes en tien teentjes. Met ogen die alles wat ooit donker was intens verlichten. Hij zet mijn wereld op zijn kop en zorgt er tegelijkertijd voor dat ik met beide benen op de grond sta.
Ik ben mijn zoon dankbaar
Mij is wel eens gezegd: een kind kiest zijn ouders. Hij koos voor ons. Twee doldwaze mensen die niet zonder elkaars warmte kunnen. Twee volwassen kinderen die de dag met een glimlach beginnen en afsluiten met een schaterlach. Inmiddels is dat scenario nieuw leven ingeblazen met de ontluikende giecheltjes van onze zoon. En daar ben ik iedereen dankbaar voor.
