Ook de behoefte om bij te komen op een rustige plek van de drukte thuis is? Ik deel mijn ideeën voor solo weekendjes weg en geef persoonlijke retraite tips. Voor de balans in mijn leven heb ik het nodig om alleen op pad te gaan. En ik ben niet de enige.
Daarom gun ik iedereen een weekend weg zonder gezin.
Ik begrijp heel goed dat het niet zomaar geregeld is. Want ondanks een uitputtende periode die schreeuwt om een time-out, ga je gewoon door. Je wil er zijn voor de kinderen, het huishouden runnen, zorg bieden aan familieleden en professioneel voor de dag komen tijdens online meetings. Dat je verlangt naar een korte break van dit alles, stop je weg. Je vindt het ontzettend moeilijk om ernaar te luisteren.
Je kunt toch niet zomaar een nachtje of weekendje alleen weggaan?
Ik ken al deze hersenspinsels, want ik heb ze ook gehad. Ik bleef maar piekeren: mijn zoon heeft me toch nodig? Wat zal mijn man wel niet zeggen? Ik moet er zijn voor mijn opdrachtgevers en wat zouden mijn ouders hiervan vinden? En zo stapelden de schuldgevoelens zich op. Daar had ik genoeg van. En jij toch ook?
Je moet even op adem komen zonder gezin
Je wil even UIT in plaats van continu AAN staan. In de spiegel zie je een verwassen versie van jezelf: ‘hoe lang moet ik dit nog volhouden?’ Je bent niet de enige die hiermee worstelt. Ik zie de laatste weken veel mensen in mijn omgeving die doorgaan terwijl ze de grens al lang bereikt hebben. De automatische piloot is hardnekkig en het plichtsbesef groot. Niet vreemd natuurlijk, zo word je als kind gevormd, je ouders deden niet anders. Daarom houd jij ook alle ballen hoog terwijl je al lang uitgeput bent. Of is er toch een way out? Kun je zonder schuldgevoel toegeven aan je behoefte? Zeker weten! Ik ben er ook doorheen gegaan en heb ontdekt hoe ik zonder schuldgevoel kan genieten van een weekendje weg zonder gezin.
Om te beginnen is schuldgevoel ontzettend hardnekkig en vanzelfsprekender dan het niet hebben ervan.
Ik herinner mij levendig de eerste keer dat ik me als moeder schuldig voelde. Zoals de meeste ouders hadden we ons pasgeboren zoontje ingeschreven voor de kinderopvang. Met drie maanden zou hij de wijde wereld intrekken om drie dagen in de week achtergelaten te worden bij vreemde mensen. Ik vond het vreselijk. Ik had zo vurig gehoopt een kind te mogen krijgen en nu ging ik hem zomaar ergens onderbrengen waar hij niemand kende.
Wekenlang zocht ik naar de mooiste plek voor hem.
Het werd een opvang in een boerderij waar hij dichtbij de natuur kon zijn zodat ik me minder schuldig hoefde te voelen. En ik werd lid van de oudercommissie in de hoop dat hij dat geweldig zou vinden als hij dat later horen zou. Maar ik kreeg het wrange schuldgevoel niet uit mijn systeem. We schroefden de frequentie zelfs terug van drie naar twee dagen. Maar nog steeds bracht ik hem met pijn in mijn hart naar de boerderij. Ik scheef erover om het een plek te geven, want de enige bemoedigende woorden die ik kreeg waren ‘het went wel’. Daar kon ik niks mee. Totdat mijn nicht Laura, een ontzettend lieve moeder met twee zoons mij wist te raken. Naar aanleiding van mijn schrijven had ze haar zoon, inmiddels al oud en wijs op de basisschool, gevraagd wat hij zich nog wist te herinneren van de kinderopvang als baby: niks, helemaal niks!
Vanaf dat moment kon ik alles in perspectief plaatsen en zag ik de feiten onder ogen in plaats van mijn irreële gedachten.
Ik had er alles aan gedaan om mijn zoon de beste opvang te bieden: met zo weinig mogelijk dagen, in een mindfulle omgeving en tussen andere baby’s waardoor zijn sociale vaardigheden zich beter konden ontwikkelen dan alleen thuis. En zijn geheugen zou dit alles niet kunnen reproduceren, maar de ervaring zou hem wel een optimale voedingsbodem geven voor zijn ontwikkeling als mens(je). Met dat inzicht was mijn schuldgevoel grotendeels verdwenen. Want de feiten waren sterker dan alle negatieve gedachten die ik herhaalde om mezelf onnodig te pijnigen. Mijn schuldgevoel was alles behalve rationeel.
Laat je schuldgevoel je niet tegenhouden een weekend alleen weg te gaan zonder gezin.
Breng wat ratio in je emoties en raadpleeg je omgeving of kinderen wat ze er echt van vinden. En wees duidelijk. Vertel wat je gaat doen en waarom. Als kind ging mijn moeder ook wel eens een paar dagen weg. Om bij te komen van alles wat ze als vrouw, moeder, dochter, zus en echtgenoot op haar bord had liggen. Nu begrijp ik dat als geen ander, maar destijds snapte ik er helemaal niks van. Dat had niets te maken met haar behoefte, maar de onduidelijkheid rondom haar vertrek. Ineens was ze weg en wist ik niet waar naartoe, hoelang en waarom. Als ik dat wél geweten had, kon ik gewoon verder met mijn barbies en knuffels in plaats van me af te vragen wat er aan de hand was.
Daarom vertel ik mijn zoontje altijd precies wat ik ga doen als ik alleen weg ga.
Waarom en wanneer ik terug ben. En als het langer dan een nacht is, bel ik hem eventjes rond etenstijd om hallo te zeggen. Niet voor het slapen gaan, dat is te belastend. Gewoon tijdens een lekker maaltje waardoor hij de focus op hele andere dingen heeft dan zijn moeder ergens alleen in een hotelletje.
Nog een paar praktische tips tegen schuldgevoelens bij solo uitjes:
- Maak het leuk voor de achterblijvers. Bijvoorbeeld door een cadeautje neer te leggen op het bed van je kind.
- En gun je partner hetzelfde. Ik heb al eerder beschreven hoe mijn man verrast werd door een cadeau solo tripje naar de zee waarna hij als herboren thuiskwam.
- Nog een tip: zet je weekendje weg in het juiste perspectief. Je geeft de kinderen iets in plaats van te nemen. Ze krijgen ze de ruimte om dingen te ontdekken zonder toeziend oog van beide partners. Ik heb ervaren dat mijn zoon zich vaak vrijer voelt als mijn man en ik niet allebei op hem letten. Ga maar na, bijvoorbeeld op je werk. Dat er twee collega’s continu zeggen: ‘doe je dit wel goed? Zou je dat niet doen? Ruim je desk op. Pas op dat je laptop niet valt’. Een toezichthouder is al irritant, laat staan een duo handhavers.
Vind je het moeilijk alleen te zijn als je weg bent zonder gezin?
Probeer eens je beste vriend of vriendin te zijn. Wat zou jij haar gunnen? Hoe zou jij haar verwennen? Zorg ervoor dat jij die vriendin bent en wees je beste maatje. Vind je dat toch moeilijk of spannend? Neem een vriendin mee. Ze heeft vast en zeker dezelfde behoefte als jij. Ga dan niet hele weekend over je kinderen, partner of familie praten. Duik in je eigen herinneringen, je dromen als kind, verlangens in het leven. Werk samen aan een bucketlist. Of begin eerst met een dagje alleen weg in plaats van een lang weekend.
Ter plekke alsnog schuldgevoel?
Dat is een interessante oefening in mindfulness. Dat gaat namelijk over het accepteren van alle gevoelens die er zijn, zonder ze te veroordelen! Ga wandelen en kies een bankje uit. In de bossen of aan zee, net waar je bent. Sluit je ogen en roep de schuldgevoelens op. Ga eens na hoe reëel je gedachten zijn. Is het niet geconditioneerd vanuit je jeugd? De rol die jouw vader of moeder altijd had of juist verzuimde te vervullen? Jouw gevoel is echt, daar twijfel ik niet aan. Maar de gedachten waardoor je het gevoel oproept en telkens herhaalt in je hoofd, zijn die waar? Weet je dat allemaal zeker? Je hebt je kinderen duidelijk verteld wat je ging doen, zelfs een leuk cadeautje achtergelaten. Ze zijn in goede handen bij je partner, krijgen de kans om zichzelf te ontwikkelen en morgen of overmorgen zie je ze weer.
Alle negatieve gedachten maak jij jezelf wijs door ze steeds te herhalen zonder dat je feiten hebt om ze te onderbouwen.
Maak een plan: ruil je gedachten in voor een leuk verhaal. Zoals herinneringen aan je leukste vakanties vroeger. Of de vijf mooiste momenten in je leven tot zover. Neem pen en papier en schrijf alles op. Verdoe geen tijd met het oprakelen van irreële gedachten aan een situatie ergens anders die er nu niet toe doet. Als je dat moeilijk vindt, kun je ook overwegen een retraite weekend te volgen. Dat is een mooie manier om je drukke hoofd leeg te maken met een ervaren retraite leraar en een groep gelijkgestemde mensen.
Zo gebruik ik mijn solo weekendjes altijd om te schrijven, te wandelen en te werken aan mijn creatieve projecten.
Ik voel me dan werkelijk als een kind zo blij. Al het andere, zoals de rol van moeder, partner, schoondochter en ondernemer, zijn uitbreidingen van wie ik ben. Allemaal fantastisch, maar niet het enige dus. Mijn persoonlijke behoeften en verlangens zijn net zo belangrijk. Daarom is het af en toe nodig een plek op te zoeken waar ik kan ontspannen zonder klok, e-mail, wasgoed of online meetings.
Ik heb de laatste jaren zoveel solo uitjes zonder gezin gemaakt, dat ik je kan verzekeren dat het goed doet.
En mijn zoon verrast me nog steeds met briefjes dat hij van mij houdt. Dus dat zit ook wel goed. Een verhaal zonder jou in de hoofdrol wordt een slechte B-film. Ben je liever de energieke vrouw die avonturen beleeft of de held op sokken die struikelt over de was?
Wil je liever in een groep tot rust komen?
Een retraite in Frankrijk of een dag workshop in Nederland? Ik organiseer retraites en workshops voor een gezonde mind met een glimlach. Heel praktisch en aards. Laat maar weten als er iets voor jou tussen zit!
